Pedagog Urszula Smolarek jest codziennie dostępna dla uczniów i rodziców potrzebujących rozmowy i wsparcia w obecnej sytuacji na Messengerze lub pod adresem ulasm6@wp.pl.
Jeżeli zaistnieje potrzeba wideo rozmowy podane zostaną dalsze informacje.
Pozdrawiam, zachęcam do kontaktów. Pamiętajcie, że możecie liczyć na moje wsparcie.
Zadania realizowane przez pedagoga podczas zdalnego nauczania:
Udzielanie pomocy psychologiczno- pedagogicznej.
Na bieżąco, w związku ze zmieniającą się dynamicznie sytuacją, wskazywanie rodzicom/ opiekunom/ uczniom instytucji, organizacji świadczących pomoc i wsparcie.
Monitorowanie realizacji obowiązku szkolnego.
Pomoc materialna, rzeczowa.
Profilaktyka zdrowotna- przesyłanie informacji nt. radzenia sobie ze stresem w sytuacji zagrożenia pandemią wirusem COVID-19.
Systematyczna współpraca z wychowawcami, nauczycielami w kwestiach wychowawczych, pomoc w rozwiązywaniu bieżących problemów.
Przygotowywanie materiałów dla chętnych uczniów- gry i zabawy edukacyjne, prace plastyczno- techniczne, prezentacje, filmy o tematyce profilaktycznej.
Indywidualne porady, konsultacje, rozmowy.
Zapraszamy do wirtualnego gabinetu pedagoga
Drodzy Uczniowie!
Zaczął się dla nas trudny czas, zajęcia szkolne, nasze wspólne spotkania zostały zawieszone. Mamy nadzieję, że jest to tylko chwilowa sytuacja, która z czasem wróci do normy i tej myśli się trzymajmy. Póki co zostajemy w „wirtualnym kontakcie”. Pamiętajcie, że jesteśmy do Waszej dyspozycji na Mesengerze lub na platformie Teams. Piszcie śmiało, jeżeli macie taką potrzebę.
Zwracam się do Was z ogromną prośbą, abyście poważnie potraktowali obecną sytuację i nie lekceważyli zaleceń służb epidemiologicznych. Stosujcie się do nich. Jest to teraz czas aby pokazać, że jesteście odpowiedzialni i troszczycie się nie tylko o siebie, ale również o swoich najbliższych.
Zostań w domu!
Jeszcze przyjdzie czas na wspólne spędzanie czasu ze znajomymi. Nie ograniczajcie się jednak jedynie do siedzenia przed komputerem, przed ekranem telefonu czy telewizorem. Wspólny gra planszowa , gotowanie, pieczenie ciast może pomóc żeby odreagować całą tą ciężką sytuację i nabrać nowych sił. Szczególna prośba do uczniów klas ósmych – wykorzystajcie twórczo ten czas – Szkoła średnia czeka.
Drodzy Rodzice!
Zdajemy sobie sprawę, że przechodzicie Państwo teraz przez wyjątkowo trudny czas. Zapewne towarzyszy Wam lęk o swoje dzieci, o swoich bliskich, o najbliższą przyszłość. Czujecie niemoc, nie wiecie co będzie dalej. Nie macie kontroli nad obecną sytuacją. Macie dużo więcej obowiązków związanych z nauką zdalną swoich dzieci. Jest to sytuacja przejściowa, z czasem wszystko wróci do normalności. Pamiętajmy o tym, że spokój to teraz to czego najbardziej nam potrzeba. Postarajmy się też, analizując obecną sytuację, dostrzec w niej pozytywy. Możemy trochę wyhamować, spędzić więcej czasu z bliskimi.
Jestem do Państwa dyspozycji.
Pozdrawiam
kwiecień 2021
Kim jestem czyli droga do wymarzonego zawodu
Materiały (nie tylko) na lekcje doradztwa zawodowego
Lekcje doradztwa zawodowego są w szkołach stosunkowo niedługo. Z przedmiotu nie ma ocen, więc uczniowie mają do niego różne podejście. Trzeba dołożyć wielu starań, aby zainteresować młodych ludzi lekcją, zwłaszcza, kiedy mowa o tematach związanych z psychologią. Pracując z młodzieżą w ostatnich klasach szkoły podstawowej mogę śmiało stwierdzić, że bardzo niewielu uczniów jest pewnych swoich decyzji, co do dalszej edukacji. Wielu ósmoklasistów jeszcze nie wie, jaką szkołę ponadpodstawową wybrać (mimo, że mamy kwiecień, więc czasu zostało naprawdę niewiele), nie mówiąc już o dalszych planach związanych ze swoją przyszłością zawodową.
Zastanawiając się na tym, dlaczego tak jest można dojść do wniosku, że młodzi ludzie nie znają samych siebie. Nie potrafią wskazać swoich mocnych i słabych stron, określić swoich pasji czy zainteresowań, często mając przy tym zupełnie nie adekwatną samoocenę. Warto zatem poświęcić trochę czasu na refleksję dotyczącą tego, kim ja tak naprawdę jestem. Zajęcia psychologiczne, mające na celu poznanie siebie, swojej osobowości, zainteresowań, uzdolnień, a w końcu mocnych i słabych stron to tematyka, którą na swoich lekcjach może poruszyć nauczyciel wychowawca, doradca zawodowy czy pedagog. Pamiętajmy jednak, że podczas tego typu zajęć uczniowie nie zawsze będą aktywni, wielu nie potrafi lub nie chce rozmawiać na tematy dotyczące własnej osoby. Mimo wszystko dobrze jest dać im na to szansę, bo nawet jeśli skorzysta kilka osób – warto.
W związku z tym przygotowałam krótką prezentację, z której sama wielokrotnie korzystałam na zajęciach i sprawdziła się doskonale. Może służyć jako konkretny materiał na lekcje doradztwa zawodowego, ale także jako inspiracja do rozmowy z uczniami na lekcji wychowawczej czy podczas indywidualnego spotkania w gabinecie pedagogicznym. W prezentacji znajdują się między innymi tematy dotyczące:
samowiedzy,
osobowości (charakteru i temperamentu),
uzdolnień i umiejętności (test: W czym jestem Mistrzem?),
Słuchaj muzyki, jaką lubisz. Spróbuj też włączyć utwory relaksacyjne, dźwięki natury (chociaż na kilka minut) - taka muzyka obniża poziom kortyzolu (hormon stresu), zmniejsza tętno – uspokaja
ĆWICZ
W aktualnej sytuacji trudno o aktywność fizyczną poza domem. Postaraj się jednak znaleźć jakieś formy aktywności, które możesz wykonywać w czterech ścianach - gimnastyka, ćwiczenia siłowe, taniec - wybór należy do Ciebie
ZADBAJ O ZDROWIE SWOJE I INNYCH
Zwracaj uwagę na swój stan zdrowia, dbaj o siebie, często myj ręce, przestrzegaj zasad higieny (kichamy w łokieć), nie wychodź z domu - w czasach koronawirusa - chyba, że do swojego ogródka:))
ROZMAWIAJ Z NAJBLIŻSZYMI
Wykorzystaj ten czas na częstsze rozmowy z domownikami. Rozmawiajcie o trudnościach, z którymi zmagacie się w aktualnej sytuacji, ale też ot tak - po prostu
BĄDŹ W KONTAKCIE Z INNYMI
Teraz nie możesz spotykać się z przyjaciółmi i znajomymi, ale na szczęście technologia umożliwia nam kontakt bez wychodzenia z domu. Korzystaj z tego. Rozmawiajcie, wspierajcie się. A może stworzycie wspólnie jakiś projekt?
ODŻYWIAJ SIĘ ZDROWO
Siedzenie w domu sprzyja jedzeniu - podjadamy, mniej dbamy o spożywane posiłki. Postaraj się mimo wszystko mieć zbilansowaną, dobrą dietę. To również wspomaga zdrowie! Co nie znaczy, że nie możesz sobie pozwolić na słodycze, czy inne przekąski - od czasu, do czasu. Z umiarem!:)
PLANUJ SWOJĄ PRACĘ
Ułóż sobie plan dnia. Ustal listę zadań do wykonania i postaraj się jej trzymać ☺
RÓB SOBIE KRÓTKIE PRZERWY
Wykonując różne zadania co jakiś czas zrób sobie krótką przerwę - organizm zrelaksowany i odprężony łatwiej mobilizuje się do dalszego działania
JAK POMÓC DZIECKU W DOMU JAK SKUTECZNIE UCZYĆ SIĘ ON-LINE
Rodzicu !!! Zadbaj o siebie. Jeśli będziecie przemęczeni, nie będziecie mieli zasobów, aby zadbać o Wasze dzieci.
Okres, w którym obecnie się wszyscy znajdujemy jest trudnym okresem dla nauczycieli, rodziców a w szczególności dla dzieci. Izolacja od kolegów i koleżanek oraz rezygnacja z dotychczasowego trybu życia to nie lada wyzwanie. Zmiany te są trudne dla dorosłych, a tym bardziej dla dzieci. Wszyscy jesteśmy zestresowani, wszyscy się boimy o kolejne dni, a nawet tygodnie. Ten czas, to nie czas wolny od nauki lecz okres szczególnej mobilizacji, współpracy, planowania oraz strategii. Nauka odbywa się z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość.Starajmy się pamiętać, iż jest to sytuacja dla nas nowa, dlatego bądźmy dla siebie wyrozumiali, współpracujmy, współdziałajmy.
Z myślą o Was i Waszych dzieciach przesyłam kilka cennych wskazówek :
• Dobrze, jeśli dziecko zacznie dzień aktywnie (zaścieli łóżko, przewietrzy pokój, przygotuje miejsca do nauki)
• Nauka w domu jest dla dzieci ogromnym wyzwaniem - dziecko może czuć lęk i strach - RODZICU ROZMAWIAJ I WSPIERAJ JE. • Dziecko powinno pracować samodzielnie, korzystając z pomocy tylko w sporadycznych sytuacjach. Jest to dobra okazja, aby dziecko ćwiczyło swoją samodzielność i kreatywność . RODZICU DOCEŃ TO.
• Zachowaj spokój i pozytywne nastawienie do nauki. Każdy problem można rozwiązać. • Nie bój się prosić o pomoc.
PRZEKLINANIE U DZIECI ...
PRZEKLINANIE U DZIECI...
Często jako dorośli łapiemy się na tym, że używamy przekleństw w celu rozładowania napięcia. Występuje ono głównie z powodu uniesienia emocjonalnego, zarówno pozytywnego, jak i negatywnego. Taka sytuacja wydaje się mało groźna, kiedy wulgaryzmy wychodzą z ust dorosłego, jednak co się dzieje, gdy pierwsze brzydkie słowa zaczyna wypowiadać dziecko? Jak na nie reagować?
Czym są przekleństwa
Według słownika języka polskiego przekleństwo to wulgarne słowo używane w celu wyrażenia złego stosunku do kogoś lub czegoś. Są to mocno nacechowane ekspresywnie znaki językowe, których wielu z nas używa w sposób niekontrolowany. Wyrazy należące do wulgaryzmów stanowią dużą grupę. Natomiast bardzo często to, co dla niektórych jest już przekleństwem, dla innych może być słowem nie nacechowanych negatywnie.
Kiedy dziecko zaczyna przeklinać
Wulgaryzmy pojawiają się w języku dzieci od najmłodszych lat i jest to całkowicie naturalne. Ale to od nas - dorosłych - zależy, co z tym zrobimy i jakie to będzie miało konsekwencje w dalszym życiu dziecka. Już dwulatek często używa wulgaryzmów, najczęściej po prostu powtarzając to, co usłyszał od dorosłych. Dziecko spotyka się z przekleństwami i wulgaryzmami w swoim otoczeniu - na ulicy, w telewizji, w tekstach piosenek, u członków rodziny, kolegów i koleżanek z przedszkola i ze szkoły. Będzie używać ich w tych samych celach, co dorośli: dla wyładowania emocji, zwrócenia na siebie uwagi, obrażenia kogoś, a w późniejszym okresie dojrzewania dla potwierdzenia swojej pozycji w grupie rówieśniczej, nieodstawania od kolegów i koleżanek czy dla zaimponowania komuś. Wulgaryzmy są powszechne w języku, potwierdza to na przykład znana anegdota:
- Stasiu, co powiedział Pan Nowak po tym, jak stłukłeś okno w jego gabinecie? - A mam ominąć przekleństwa? - Tak. - To nic nie mówił.
Jak reagować na przekleństwa dziecka?
U małych dzieci używanie brzydkich słów traktowane jest jako nauka nowych wyrazów i zabawa. Kiedy dwulatek przeklina, nie wie jeszcze, że mówi brzydkie słowo. Powtarza to, co usłyszał i to od reakcji dorosłych zależy, co będzie dalej. Jeśli reakcja będzie nadmierna - oburzymy się czy też będziemy się śmiać lub zabronimy czegoś dziecku za karę, to zacznie powtarzać dane słowo częściej, ponieważ wywołuje ono określoną reakcję u rodzica. Dziecko ma wtedy pewność, że gdy użyje danego słowa, to dorosły zwróci na nie uwagę. Jeśli będzie chciało nas zdenerwować lub natychmiast przykuć naszą uwagę, powie je na przykład w miejscu publicznym, co wywoła jeszcze bardziej gwałtowną reakcję z naszej strony.
Zachowanie małego dziecka zależy zatem od naszej reakcji. Na samym początku zwykle wystarczy po prostu zignorować wypowiedziane słowo lub reagując na nie bardzo spokojnie wyjaśnić, że to wyrażenie jest brzydkie i w ogóle nie używamy go w naszym domu. Trzeba również pamiętać, że jeśli zdarza się nam przy dziecku przeklinać, to ono też ma prawo zacząć to robić i nie możemy wtedy stosować podwójnych standardów: dorosły może, dziecko nie. Powinniśmy trzymać się tej zasady również wobec starszych dzieci.
Nawet starsze dziecko może użyć wulgaryzmu nieświadomie - po prostu nie zna znaczenia słowa, które gdzieś usłyszało. Wtedy też trzeba mu je wyjaśnić, określić dlaczego jest wulgarne, posłużyć się słownikiem czy wskazać różne jego znaczenia i odbiór w zależności od kontekstu, w którym się pojawia. Im starsze dziecko, tym większy bierny zasób wulgaryzmów. Każdy język zawiera szeroki wachlarz wyrazów brzydkich, a ciekawostką jest to, że w obcym języku często łatwiej nam przeklinać. Na pewnym etapie nauki języka, zarówno ojczystego, jak i obcego oraz znajomości literatury wyrazy brzydkie pojawią się też jako element pełniący funkcję artystyczną czy służący do wywołania szoku estetycznego. Wszyscy od dziecka mamy więc wulgaryzmy w zasobie słownictwa, ale używamy ich w różnym zakresie i w różnych celach.
Co w zamian?
Jeśli dziecko przeklina, aby wyładować czy odreagować swoje złe emocje, można zaproponować zamianę używanego wtedy wulgaryzmu na słowo neutralne czy domowy neologizm. Dobrym pomysłem jest umowa, że kiedy dziecko czuje, że chce czy musi powiedzieć brzydkie słowo, zamieniamy je na coś innego – śmiesznego, zabawnego czy nazywającego np. rzecz, której dziecko nie lubi. Bo przecież w przeklinaniu nie chodzi o sam wyraz, tylko o związaną z nim reakcję. Odpowiednio powiedziane czy nawet wykrzyczane: kurka wodna, małpa niebieska czy o brukselka! spełnią tę samą funkcję, co wyraz powszechnie uważany za wulgaryzm.
Dziecko, a szczególnie nastolatek, musi mieć też świadomość, że w różnych sytuacjach, do różnych osób używamy innego zakresu słownictwa. Użycie wulgaryzmów może na przykład wzmacniać poczucie przynależności do grupy rówieśniczej lub nawet być wymagane przez niektóre grupy. Użycie zbyt wysokiego tonu natomiast może być odebrane jako wywyższanie się, a nawet sprowokować niebezpieczne zachowania naszego odbiorcy. Czasem jesteśmy zmuszeni sięgnąć do wulgaryzmów, ale trzeba robić to świadomie. Warto przypominać dziecku od samego początku, że nadmierne i niecelowe użycie wulgaryzmów świadczy o ubogim słownictwie (a przecież nikt z nas nie chce być tak oceniany). Świadczy też o braku dobrego wychowania. Ważne jest też, aby uświadomić nastolatkowi, że według Art.141 Kodeksu wykroczeń przewidywane są kary za używanie słów nieprzyzwoitych w miejscach publicznych.
Istotne jest, aby nauczyć dziecko, że kulturalny człowiek potrafi inaczej wyrazić swoje emocje i odreagować stres. Myślę jednak, że każdy użytkownik języka musi przejść przez fazę używania wulgaryzmów, oswoić je, stracą wtedy swoją atrakcyjność i mamy je w swoim biernym zasobie słownictwa. Są żywą częścią słownika każdego języka.
TRUDNE ZACHOWANIA DZIECI
Trudne zachowania dzieci
Nie każdym zachowaniem dziecka, które jako rodzice uważamy za trudne, należy się martwić. Często jest ono sposobem na poradzenie sobie z tym, czego dziecko doświadcza, co czuje, czego potrzebuje. Warto różnicować trudne zachowania, które mają swoje źródło w problemach wychowawczych od tych, z którymi warto udać się do specjalisty. Co powinno niepokoić?
Wielu lekarzy psychiatrów mówi, że tym, co wskazuje na rozwojowe zaburzenia psychiczne, są zmiany w dotychczasowym, codziennym funkcjonowaniu dziecka. Warto zadać sobie pytanie, czy to, co dzieje się z moim dzieckiem, sprawia, że przestaje ono zachowywać się w sposób adekwatny do swojego wieku. Jeśli na przykład nastolatek czasem się złości lub smuci z powodu braku kolegów i okazuje to w trudny dla rodziców sposób, to prawdopodobnie nie ma powodu do niepokoju, ponieważ to normalne zachowanie dla jego wieku. Nie oznacza to jednak, że Twoje dziecko nie potrzebuje wsparcia i towarzystwa dorosłego. Jeśli jednak ma ono cały czas trudności w relacjach z rówieśnikami, przeszkadza mu to i chciałoby, żeby było inaczej – wtedy może warto udać się na konsultację do specjalisty.
Zachowania niepokojące
Wycofanie z kontaktów z rówieśnikami.
Wycofanie w relacji z rodzicami.
Obniżenie ocen szkolnych, np. uczeń przeciętny staje się uczniem bardzo słabym.
Odmowa uczęszczania do szkoły.
Chodzenie pomimo upału oraz ciepła w ubraniach z długimi rękawami i długich spodniach – może być to chęć ukrycia blizn po cięciach spowodowanych samookaleczaniem się.
Wszelkiego rodzaju lęki w postaci fobii (zachęcamy do przeczytania artykułu “Fobie u dziecka - jak sobie z nimi radzić?”).
Trudności w koncentracji uwagi, które nie wynikają z czasowego zmęczenia.
Natręctwa, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
Myśli samobójcze, mówienie o samobójstwie, interesowanie się samobójstwem, np. przeglądanie stron o tej tematyce w Internecie. To zawsze powinno zaniepokoić rodzica.
Utrata wagi, czasem bardzo drastyczna. Zmiana sposobu żywienia. Wręcz obsesyjne zainteresowanie wyglądem. Może to świadczyć o zaburzeniach odżywiania.
Zaburzenia nastroju
Zarówno młodsze dziecko, jak i nastolatek mogą doświadczać zaburzeń depresyjnych. Nie chodzi tu jedynie o obniżony nastrój czy przejściowy smutek. Dzieci i młodzież doświadczają depresji inaczej niż dorośli. Często stają się drażliwi, a nawet agresywni. Może u nich wystąpić również choroba afektywna dwubiegunowa, kiedy epizody depresji mieszają się z epizodami manii. Raz obserwujemy u dziecka wyjątkowo aktywny nastrój, zmniejszoną potrzebę snu i dużą gadatliwość, a innym razem spadek witalności, brak energii do działania i zaniedbywanie szkolnych i domowych obowiązków. Zaburzenia lękowe
Zaburzenia lękowe nazywane są też u dzieci nerwicami. Zdarza się, że przyjmują postać fobii specyficznej, czyli dziecko obawia się konkretnych rzeczy czy zdarzeń. Lęk może towarzyszyć dziecku przez cały czas i to bez wyraźnej przyczyny – wtedy mówimy o uogólnionych zaburzeniach lękowych. Warto jednak pamiętać, że lęk lub strach są zupełnie naturalną reakcją organizmu na zagrożenie. Większość dzieci przy wsparciu otoczenia radzi sobie z nimi. Jednak kiedy one nie znikają, a wręcz zaburzają mocno funkcjonowanie dziecka i wpływają na jego aktywność, należy skorzystać z pomocy profesjonalisty.
Lęki rozwojowe
7-, 8-latek boi się tego, co może kryć się za łóżkiem lub pod szafą. Odczuwa lęk np. przed wojną, włamywaczami.
10-latek boi się przestępców lub tego, że ktoś wejdzie do domu i skrzywdzi jego rodziców. Lęki te może wzmagać oglądanie, np. wiadomości w telewizji. Dziecko boi się ciemności i dzikich zwierząt, np. węży.
Nastolatek odczuwa lęk przed odrzuceniem przez rówieśników, lęk związany z wyglądem lub związany z własną seksualnością.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
Są to zaburzenia lękowe. Dziecko przejmuje się nierealnymi zagrożeniami, próbuje odzyskać kontrolę i zaczyna różne zrytualizowane czynności, np. ciągle składa swoje ubranie, co chwilę myje ręce, nie usiądzie, dopóki nie poukłada swoich zabawek w określonym porządku i kolejności. Mogą to też być powtarzające się w kółko zakłócające zachowania, zwane obsesjami lub natrętnymi myślami. Warto pamiętać, że młodsze dzieci mogą rozwojowo przejawiać pewne rytuały, np. wokół jedzenia czy chodzenia spać. Pozwala to im porządkować otoczenie i daje poczucie bezpieczeństwa.
Ciągle pojawiające się wątpliwości, np. czy dziecko dobrze zamknęło drzwi.
Nadmierne zwracanie uwagi na dokładność, symetrię, kolejność, porządek.
Koncentrowanie się na zarazkach, bakteriach, brudzie (dodatkowo sytuację pogarsza obecna pandemia).
Nadmierne zamartwianie się, że coś strasznego może się wydarzyć, co może spowodować np. zaprzestanie wychodzenia z domu.
Zwykle jako rodzice pierwsi obserwujemy, że z naszym dzieckiem dzieje się coś niepokojącego. Jeśli taki stan utrzymuje się przez jakiś czas, to warto dokładnie się temu przyjrzeć, sprawdzić, czy u naszego dziecka wszystko jest w porządku.
Warto pamiętać, żeby zwracać uwagę na nieprawidłowe funkcjonowanie dziecka w życiu codziennym. Jeśli dziecko, które do tej pory było raczej dobrym uczniem, miało grono znajomych i raczej wywiązywało się ze swoich obowiązków domowych, nagle przestaje się uczyć, zaniedbuje siebie, swój wygląd, swój pokój, traci kontakt z rówieśnikami, a w relacji z dorosłymi staje się opryskliwe lub apatyczne i wycofane, to jest to sygnał, że dzieje się z nim coś niepokojącego.
Daniel Siegel opisał, jak działa nasz organizm i nasz umysł pod wpływem różnych wyzwań i kontaktów z otoczeniem. Nazwał je strefami regulacji. Siegel opisał trzy strefy, czwartą dodała Anna Dziewulska. Według nich to, co jesteśmy w stanie zrobić w relacji z drugim człowiekiem, zależy od tego w jakiej my i on jesteśmy strefie. Dlatego ta wiedza jest niezwykle ważna.
O modelu stref regulacji mówi nam Agnieszka Stein. Omawia ona, jak reaguje organizm dziecka, ale i dorosłego na różne trudności. W ciele każdego z nas zachodzą niemal nieustannie różne procesy, które są naszą reakcją na to, co się dzieje w otoczeniu, w którym przebywamy. Regulacja to pewne narzędzie dbania o swój dobrostan psychiczny i fizyczny. Warto jednak zaznaczyć, że w regulacji nie mówimy tylko o emocjach, ale właśnie o procesach, które zachodzą w naszym organizmie i na poziomie biologicznym (na poziomie bodźców), i właśnie emocji. Im lepiej rozumiemy i więcej wiemy o procesach regulacji, tym lepiej możemy zadbać o siebie oraz wspierać inne osoby wokół nas, szczególnie nasze dzieci.
Model regulacji obejmuje cztery strefy:
żółtą
zieloną
czerwoną
niebieską
STREFA NIEBIESKA – czym jest i do czego służy?
Strefa niebieska to zamrożenie, znieruchomienie. Wpadamy do nie wtedy, gdy nasze zadbanie o siebie w czerwonej strefie nie przyniosło pożądanego efektu. Odcinamy się wówczas od emocji, od siebie i świata zewnętrznego. W tym trybie na zewnątrz widzimy z pozoru spokojne dziecko, ale jednocześnie jakby nieobecne. To że nie jest to tryb spokoju świadczy fakt, że ciało dziecka jest zalane kortyzolem (hormonem stresu). Depresja i stany depresyjne to sfera niebieska. Te mechanizmy odcięcia się sprawiają, że przetrwanie staje się łatwiejsze. To jest sytuacja, kiedy dziecko wariuje, rodzic krzyknie, zagrozi i dziecko zamiera. Przestaje wariować. Mówimy wówczas „no tak, jak nie krzyknę, to się nie uspokoi”. Dziecko nie jest spokojne, jego ciało zamarło z przerażenia. Często w tej strefie czujemy bezradność i bezsilność. Nie widzimy też sensu sięgania po pomoc innych, a wyjście z tej sfery bez wsparcia jest niemożliwe. Dziecko, które jest w szkole w strefie niebieskiej sprawia wrażenie nieobecnego. Jest z pozoru spokojne, bo nie przeszkadza w lekcjach, nie odzywa się, nie jest dla nauczycieli kłopotem i dlatego pozostaje niezauważone. Dopiero jak wraca do domu, w którym czuje się bezpiecznie lub kiedy jest odbierane przez rodzica ze świetlicy robi karczemną awanturę, złości się, krzyczy, wybucha. Zwykle nauczyciel jest mocno zdziwiony zachowaniem dziecka, mówi „jak tylko zobaczył mamę, to zaczął się źle zachowywać”. Jest to nie wprost informacja, że mama jest za „miękka”, że powinna postawić granicę i być bardziej stanowcza. To nie jest złe wychowanie. Ten krzyk dziecka to właśnie wychodzenie ze strefy niebieskiej do czerwonej. Dziecko potrzebuje wówczas kojącej obecności wyregulowanego i spokojnego dorosłego (z zielonej strefy), który pomoże mu przejść ze strefy niebieskiej do czerwonej, a potem do zielonej, bo tylko taki jest kierunek regulacji.
Dziecko, aby mogło być w kontakcie z rodzicami i innymi dorosłymi, aby mogło się uczyć nowych rzeczy, potrzebuje czuć się bezpiecznie, czyli być w zielonej strefie. Różne sygnały z otoczenia mogą wyrzucić dziecko do strefy czerwonej. Jeśli będąc w niej, nie otrzyma kojącego wyparcia, jego organizm przejdzie do strefy niebieskiej. To jak szybko dziecko będzie się rozregulowywać, zależy od tego, na ile zadbamy o nie w strefie żółtej. Wpływ ma również jego indywidualna konstrukcja psychiczna i wrażliwość. Jeśli dziecko nie ma regularnych posiłków, nie śpi tyle, ile trzeba, nie czuje się bezpiecznie, to tak naprawdę potrzeba niewielkiej liczby bodźców, aby wyjść z zielonej strefy. Jeśli jako dzieci mamy dużo doświadczeń ze strefy czerwonej czy niebieskiej, to wówczas są one łatwiej dostępne w życiu dorosłym. To dlatego tak ważne jest, aby dzieci doświadczały jak najwięcej strefy żółtej i zielonej, a kiedy znajdują się czerwonej lub niebieskiej potrzebują kojącego i empatycznego wsparcia dorosłego.
Na zakończenie chcę podkreślić, że żadna z tych sfer nie jest dobra ani zła. One wszystkie są nam potrzebne do zadbania o siebie, do uczenia się oraz przetrwania.
STREFA ŻÓŁTA – czym jest i do czego służy?
W strefie żółtej organizm człowieka jest w stanie spokoju, relaksu i odpoczynku. To w niej ładujemy akumulatory. Podstawowym sposobem bycia w żółtej strefie jest sen. Aby nasze akumulatory (nasz układ nerwowy) były dobrze naładowane, czyli abyśmy sprawnie działali i radzili sobie z różnymi wyzwaniami, powinniśmy spędzać w niej około 40% czasu w ciągu doby – około 10 godzin. Dzieci jeszcze więcej. Jeśli jesteśmy w niej za mało to pozostałe strefy – zwłaszcza zielona – nie będą działały prawidłowo.
Zbyt szybko przeżywane okoliczności dnia codziennego np. jakaś trudność, stres, hałas, pośpiech będą nas wyrzucać do strefy czerwonej. W strefie żółtej nie chodzi o to, żeby nic nie robić, a raczej o to, żeby nie było w niej żadnej aktywności intelektualnej, mobilizacji zadaniowej. Jest to taka sfera, w której panuje stan „slow”. Niektórzy z nas, zwłaszcza ci mocno nastawieni zadaniowo do życia, mogą uważać, że bycie w strefie żółtej i nic nierobienie to strata czasu. Ponieważ ciągle chcą być użyteczni, nastawieni na realizacje ambitnych celów, ciągle w działaniu. Czasem też wymagamy takiego nastawienia od swoich dzieci. Organizujemy im dzień obfitujący w różne ambitne aktywności, na które nie zawsze mają ochotę i po których padają ze zmęczenia, a tu jeszcze lekcje do zrobienia. Okazuje się, że jeśli jesteśmy za mało czasu w strefie żółtej to nasz organizm i tak się o nią upomni i nas do niej wrzuci np. zaczynamy chorować, jesteśmy zmęczeni, trudno nam się skoncentrować. Dzieje się to jednak nie z naszej woli, a niejako z przymusu. Oczywiście, że w ciągu tygodnia nie zawsze uda nam się, czy naszym np. nastoletnim dzieciom, przebywać odpowiednią liczbę godzin w żółtej strefie i zadbać o siebie. Zwykle jednak organizm nadrobi to wtedy, kiedy będzie miał taką możliwość i stąd np. odsypianie w weekend do popołudnia.
Co możemy robić w strefie żółtej?
Przede wszystkim zadbać o odpowiednią ilość zdrowego snu dla nas i naszych dzieci. Ponadto nastawić się na wszystko, co jest odpoczynkiem, relaksem. Dla nas to może być kąpiel, a dla naszego dziecka swobodna zabawa czy ruch na świeżym powietrzu. Wspólnie z dziećmi możemy czytać, spacerować, medytować, ćwiczyć głębokie oddychanie, przytulać się, malować itp. Wszystko, co robimy w tej strefie, robimy dla przyjemności. Bez mobilizacji intelektualnej.
STREFA ZIELONA – czym jest i do czego służy?
Strefa zielona to rozwój, nauka i kontakty społeczne. To w niej jesteśmy nastawieni na drugiego człowieka, na słuchanie go i uwzględnianie tego, co mówi i na czym mu zależy. To tu mamy empatię i chęć do współpracy. Dziecko, kiedy jest w strefie zielonej, jest gotowe do uczenia się, zapamiętywania, do rozwoju, zdobywania wiedzy. Ponieważ to w strefie zielonej mamy ciekawość poznawczą niezbędną do uruchomienia procesu uczenia się. To w niej mamy zintegrowany mózg, czyli wszystkie jego części ze sobą współpracują. Korzystamy z zasobów kory mózgowej, takich jak: planowanie, logiczne myślenie, wnioskowanie itp. W tej strefie angażujemy się w działanie i możemy odczuwać satysfakcję z pokonywania wyzwań. To w strefie zielonej dzieci są gotowe współpracować z dorosłym. To w niej jesteśmy kreatywni, otwarci, refleksyjni. Bycie w strefie zielonej jest bardzo ważne dla nas i naszych dzieci. Zwykle jako rodzice chcemy, żeby dzieci nas słuchały, kiedy do nich mówimy, odpowiadały na pytania, współpracowały z nami, robiły to, o co je prosimy, uczyły się. To wszystko jest możliwe tylko, kiedy my jako dorośli i dzieci jesteśmy w strefie zielonej.
Kiedy jesteśmy zmęczeni, poddenerwowani, czujemy irytację, złość to jest to sygnał, że wpadamy do strefy czerwonej. Różne bodźce z otoczenia mogą wyrzucać nasze dzieci ze strefy zielonej i przestają one wtedy z nami współpracować. Dzieje się to, kiedy dziecko jest np. przebodźcowane, nie ma zaspokojonych podstawowych potrzeb fizjologicznych, jest zmęczone oraz kiedy jest w kontakcie z poirytowanym, zestresowanym, przeżywającym złość dorosłym. Jeśli np. pomagamy dziecku w odrabianiu pracy domowej i nauka mu nie idzie, długo trwa, dziecko jest już zmęczone, a my zirytowani, to oznacza, że najpierw musimy zadbać o siebie i wrócić do strefy zielonej, a dopiero wtedy wspierać dziecko. Nie pomogą pretensje, że dziecko jeszcze przed chwilą potrafiło robić różne rzeczy. Potrafiło, bo było w zielonej strefie.
STREFA CZERWONA – czym jest i do czego służy?
W strefie czerwonej działa mózg gadzi, który wyczuwa zagrożenie i reaguje walką lub ucieczką. Walka to przeżywanie złości, gniewu, wściekłości i reagowanie agresją. W tej sferze jest dużo energii i bardzo łatwo ją rozpoznać. Wtedy dzieci krzyczą, biją, plują, gryzą, kopią, zaciskają zęby, pięści itp., czyli zachowują się jak zwierzęta w klatce. Działania są szybkie, reakcje bardzo impulsywne i nawykowe bez kontaktu z własnym ciałem, ale i bez kontaktu z drugim człowiekiem. Sfera czerwona jest ewolucyjnie starsza niż zielona. Służy ona przetrwaniu i odpala się w reakcji na zagrożenie, czy to fizyczne czy to psychiczne. To zagrożenie może być realne lub wyimaginowane. Mózg odczytuje sygnały z otoczenia jako zagrażające i natychmiast uruchamia tryb walki lub ucieczki. W tej strefie nie ma miejsca na rozmowy, na uwzględnianie perspektywy drugiego człowieka, na współpracę, empatię czy słuchanie. W czerwonej strefie nie ma też za wiele miejsca na uczenie się. Mózg nie jest wówczas nastawiony na uczenie się, a na przetrwanie. Dzieci wpadają do czerwonej strefy również wówczas, kiedy robi się trudno, a one nie otrzymują wsparcia, kiedy jest za dużo bodźców (przebodźcowanie), kiedy są zmęczone, nie mają zaspokojonych podstawowych potrzeb fizjologicznych. Rodzic jest w czerwonej strefie, kiedy np. zaczyna interpretować zachowanie dziecka jako wymierzone przeciwko niemu. Mówi wówczas, że dziecko robi na złość, że manipuluje, że wymusza lub robi to specjalnie. Kiedy złapiemy się na takich myślach to jest dla nas znak, że jesteśmy w czerwonej strefie, ponieważ w niej jest ocena. Dziecko może przyjść do szkoły już rozregulowane i przebywać w czerwonej w czerwonej strefie niemal cały dzień. Utrudnia to uczenie się, słuchanie, zapamiętywanie, koncentrację.
MYŚL, ŻE POTRAFISZ I ŻE SIĘ UDA
MYŚL, ŻE POTRAFISZ I ŻE SIĘ UDA
Dlaczego jednym się udaje, a innym nie? Dlaczego jednym wszystko przychodzi z łatwością, a inni nie osiągają sukcesu mimo wylanych łez i potu? Dlaczego niektórzy zawsze mają pod górkę, a innym jakby sprzyjał los? Czemu czasem nagle wszystko się układa i idzie jak z płatka, a czasem wali się w zupełnie nieprzewidzianym miejscu? Odpowiedzi szukamy na różny sposób i w wielu miejscach – los, fatum, przeznaczenie, siła wyższa, klątwa, łaska. Często szukamy jej na zewnątrz, a być może najważniejsza odpowiedź jest w nas samych.
Często, żeby osiągnąć stawiane przed nami cele, musimy oduczyć się tego, czego się nauczyliśmy, musimy spojrzeć na zadanie czy cel w inny, odmienny sposób, poszukać nowych sposobów, nowych umiejętności, nowych możliwości. A przede wszystkim musimy zmienić swoje podejście i uwierzyć, że się nam uda. Henry Ford, wybitny amerykański przemysłowiec, inżynier oraz założyciel Ford Motor Company, powiedział: „Jeśli myślisz, że potrafisz lub myślisz, że nie potrafisz, zawsze masz rację”. To niezwykła siła naszej podświadomości – nigdy nie chce nas oszukać. Jeśli podświadomie uważamy, że się coś nie uda, to nie uda się na pewno. Jeśli jesteśmy absolutnie pewni, że się uda, mamy wrażenie, że cały wszechświat nam pomaga.
Niebezpieczne słowo - spróbuję
Często słyszymy słowa wypowiadane przez współpracowników, znajomych, a nawet przez nas samych – „No dobrze. Spróbuję”, „Pewnie mi się nie uda, ale mogę spróbować”, „Jak się upierasz, to spróbuję, ale nie licz na to, że się uda”. Jak działasłowo „spróbuję”?
Jak zabezpieczenie przed porażką, taka ubezpieczająca poduszka – nie udało się, ale przecież mówiłem, że tak będzie, ostrzegałem. Podjąłem próbę i więcej już nie będę. „Spróbuję” z góry zakłada możliwość porażki. Jest także wytłumaczeniem dla odkładania na później, na kiedyś. Skoro zakładamy, że zadanie, które mamy wykonać, nie będzie ani łatwe, ani przyjemne, a do tego wiąże się z możliwością porażki, to znajdziemy mnóstwo ważnych, i mniej ważnych powodów, żeby tego nie robić, a przynajmniej żeby odkładać na później. To prokrastynacja. Przez takie odkładanie na kiedyś, na ostatnią chwilę, tracimy mnóstwo czasu, energii i nerwów. Często dużo mniej czasu zajmuje nam w rzeczywistości zrobienie danej czynności, wykonanie nawet nieprzyjemnego zadania, niż wcześniejsze przekładanie i tłumaczenie się przed sobą i przed innymi. Prokrastynacja utrudnia nam nie tylko codzienne życie – wpływa na samoocenę i na nasz wizerunek w oczach innych. Może powodować problemy ze zdrowiem o obniżać nasze wyniki w pracy. Po prostu – wpływa niekorzystnie na komfort naszego życia osobistego i zawodowego.
Jak walczyć z prokrastynacją?
Nie odkładać, nie próbować, tylko robić. Nie szukać setek wymówek, pilniejszych zadań na już. Zrobić i mieć to już za sobą. Każde wykonane w czasie i na czas, bez zbędnego odkładania zadanie podnosi naszą pewność siebie i utrwala nowy nawyk.
Trzeba jasno wyznaczać cel i formułować go w sposób pozytywny, najlepiej w czasie teraźniejszym. Cele bardzo skomplikowane dobrze rozkładać na mniejsze, łatwiejsze do osiągnięcia. I nagradzać siebie za osiągnięcie poszczególnych etapów. Jeśli z sukcesem zaliczyliśmy poszczególne elementy trudnego zadania, będzie nam łatwiej podjąć następne kroki.
Musimy z góry zakładać, że potrafimy, że warto i że się uda. Na zaplanowane zadania musimy też przeznaczy odpowiednią, konkretną ilość czasu. I to czasu z określonym, ale nie za dużym zapasem.
Róbmy listy rzeczy do zrobienia na kolejne tygodnie czy dni – odhaczenie kolejnych pozycji z listy daje satysfakcję, będącą motywacją do zabrania się do kolejnych zadań.
I musimy po prostu zacząć – nawet najdłuższa podróż zaczyna się od pierwszego kroku. Jeśli zaczniemy, to będzie nam żal włożonego już czasu i wysiłku, gdyby przyszło nam do głowy znowu odkładać na później.
Chcemy dobrze mówić po angielsku – zacznijmy od najprostszych tekstów i przeznaczmy na naukę 15 minut dziennie, ale codziennie. Szukajmy okazji do mówienia, słuchajmy np. brytyjskich radiowych programów do nauki języka.
Chcemy zacząć biegać – wyjdźmy na dwór i zacznijmy. Znajdźmy w okolicy innych biegaczy, żeby nas wspierali, ustalmy stałe dni i godziny ruchowej rekreacji.
Do swoich ważnych planów zaangażujmy znajomych i rodzinę – po prostu powiedzmy o tym, co chcemy zrobić. Budujemy w ten sposób swoiste grupy wsparcia, potem będzie nam głupio wycofać się z naszych zobowiązań.
Realizujmy swoje plany, dotrzymujmy słowa i zobowiązań – teraz, a nie kiedyś, w nieokreślonej przyszłości. Bo może zabraknąć nam czasu, siły czy po prostu przegapimy najlepszą okazję.
Nie próbuj – rób. Albo nie rób. Nie ma próbowania
W jednej ze scen Gwiezdnych Wojen padają słowa: - Nie próbuj – rób. Albo nie rób. Nie ma próbowania. (Try not. Do. Or do not. There is no try.)
Mistrz Yoda szkoli młodego Luka Skywalkera. Młodego, ale już z pewną wiedzą, której musi się oduczyć. Ta wiedza do oduczenia to nasze nawyki, nasze przekonania, to, czego nas nauczono, co nam wpojono, czasem już we wczesnym dzieciństwie i co blokuje nasz rozwój. Wszystko jest w naszym umyśle. Nie ma różnicy, czy podnosisz kamień czy statek kosmiczny – to nie kwestia wielkości, to kwestia wiary. Nie udaje ci się, bo nie wierzysz. Luke z niedowierzaniem stwierdza: Nie wierzę! (I don't believe it!), patrząc na pojazd wyciągnięty przez Mistrza jakby bez wysiłku. W odpowiedzi słyszy: nie udało ci się, bo nie wierzysz. Emocje bohaterów, mądrość i spokój Yody, wahania Luka i ta moc Jedi, która już wkrótce będzie z nim na stałe, na dobre i na złe, do samego końca.
Wyjść poza strefę bezpieczeństwa
Jeśli czegoś nie robimy, to nie może się nie udać. Jak mówi bohater Paulo Coelho w powieści Zahir „Boję się spróbować, bo jeśli mi się nie uda, to nie wyobrażam sobie reszty mojego życia. Bezpieczniej jest pozostawać w sferze marzeń, niż ryzykować popełnienie błędu”. Bezpieczniej pozostawać w sferze marzeń, pragnień czy po prostu w sferze komfortu. Wtedy jednak nie próbujemy – czegoś nowego, co postawi nas w nowej sytuacji, co może otworzy przed nami mnóstwo nowych możliwości, da nam szansę na nowe doświadczenia, przeżycia czy emocje, a może nawet zmieni nasze życie na lepsze. Lepiej nie bać się próbować, nie bać się nowych wyzwań – nowych smaków, nowych znajomych, nowych podróży. Zawsze lepiej spróbować niż nie spróbować, lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż żałować, że się w ogóle nie spróbowało. Lepiej wyciągnąć z niepowodzeń ważne lekcje, niż tkwić z codziennym marazmie i marudzić, że nie potrafię, nie umiem, na pewno się nie uda.
A najlepiej po prostu coś zrobić. Podjąć działania i osiągnąć zamierzone cele,jeden po drugim. Mimo wszystko!
BĄDŹ PRZYKŁADEM, SZANUJ PRAWA DZIECKA, BĄDŹ KONSEKWENTNY , UCZ… I ROZMAWIAJ
Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważają, gdy nie robisz tak, jak mówisz.
Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane.
Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają ważną rolę i często mają duży wpływ.
Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek.
Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach.
Marzec 2021
Muzyka relaksacyjna
Zbliża się weekend w ramach przerwy w nauce proponuję link do muzyki relaksacyjnej. Zachęcam, warto posłuchać.
Śmiejmy się – poprawimy kondycję naszego organizmu.
Ludzie, którzy często się śmieją maja lepszą odporność, szybciej odreagują napięcie. Gdy się śmiejemy, to w naszym ciele pojawiają się zmiany podobne do wysiłku fizycznego – serce szybciej bije, poprawia się ukrwienie naszego ciała, głębiej oddychamy, lepiej dotleniamy nasz mózg i cały organizm. Organizm pozbywa się nadmiaru adrenaliny, co daje efekt odstresowania się i relaksu.
Dzięki uśmiechowi pojawiają się też zmiany fizjologiczne. Nasz mózg wydziela endorfiny tzw. „hormony szczęścia” – związki chemiczne, które poprawiają samopoczucie, redukują siłę odczuwania bólu oraz poprawiają nastrój, dzięki czemu czujemy się zadowoleni i szczęśliwsi.
Śmiejąc się dotleniasz mózg – nabierasz 3 razy więcej powietrza niż podczas normalnego oddychania. Pogłębiony wdech, dłuższy wydech i skurcz mięśni przepony oczyszcza płuca ze szkodliwych substancji. Śmiech dobrze wpływa również na nasze serce – przyspiesza częstotliwość jego skurczy – i lepiej ono pracuje. Dzięki temu, że się śmiejesz zaopatrujesz swoje płuca w powietrze, które lepiej dotlenia mózg. Wówczas poprawia się nasza koncentracja, lepiej przyswajamy informacje i zapamiętujemy je.
Śmiejąc się zwiększasz odporność – ludzie radośni, szczęśliwi, uśmiechający się mniej chorują. Śmiech zwiększa produkcję limfocytów T, których zadaniem jest niszczenie wirusów. We krwi pojawiają się przeciwciała, które chronią błony śluzowe górnych dróg oddechowych przed zarazkami.
Śmiejąc się rozładowujesz stres – śmiech hamuje wydzielanie tzw. hormonu stresu. Łagodzi np. siłę bólu głowy czy mięśni. Śmiejąc się możemy uporać się ze stresem, pozbyć się smutku czy złości.
Śmiejąc się poprawiasz sobie nastrój – śmiech pozytywnie wpływa na nasze samopoczucie. Wywołuje w nas uczucie przyjemności i zadowolenia.
Śmiejąc się mamy więcej energii – radość to taki „zastrzyk” energii, gdy jesteśmy radośni to mamy więcej zapału do pracy, do nauki. Jesteśmy bardziej kreatywni, mamy dobre pomysły, które szybko realizujemy.
Doceńmy śmiech jako formę okazywania emocji i śmiejmy się, gdy tylko mamy okazję.
Myślorysy
PORADY PEDAGOGA SZKOLNEGO DLA RODZICÓW
Jak odpowiedzialnie i mądrze wychowywać dziecko?
Być dobrym rodzicem nie znaczy pozwalać dziecku na wszystko, obsypywać go prezentami, ulegać kaprysom – być dobrym rodzicem to być z dzieckiem, towarzyszyć mu w zabawie, uczyć go zasad i pokazywać świat. Odpowiedzialność oraz moralny obowiązek realizowania tego, co dla dzieci najlepsze, daje rodzicom prawo do stawiania granic, wyciągania konsekwencji i występowania w pozycji autorytetu.
Wszystkie dzieci, bez względu na to, ile mają lat, muszą być traktowane z szacunkiem i godnością. Powinny mieć wpajane zasady postepowania pozwalające na rozwój samooceny, samokontroli i budowanie prawidłowych relacji pomiędzy dziećmi i dorosłymi. Przestrzeganie przez dzieci zasad posłuszeństwa oraz zachowanie przez rodziców równowagi pomiędzy miłością rodzicielską a ustalonymi regułami postępowania daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Zachwianie tej równowagi oznacza kłopoty wychowawcze.
NAJWAŻNIEJSZE ZADADY POSTĘPOWANIA RODZICÓW WOBEC DZIECI:
Drodzy Rodzice zapewniajcie dziecku poczucie bezpieczeństwa
Nieustannie okazujcie dziecku miłość i czułość. W ramionach mamy i taty dziecko czuje się bezpiecznie. Dbajcie o to, by wiedziało, że jest kochane nawet, wtedy gdy jest niegrzeczne. Poczucie bezpieczeństwa to również jasno określone przez rodziców zasad i reguł oraz ich konsekwentne przestrzeganie. Dziecko, które zna ograniczenia potrafi odróżnić dobro od zła, zna swoją pozycję w rodzinie i ma poczucie bezpieczeństwa.
Poświęcajcie dziecku dużo czasu
Wspólne zabawy, czytanie książek, opowiadanie bajek, spacery, podróżowanie czy wykonywanie obowiązków domowych są nie do zastąpienia. Kiedy spędzacie czas z dzieckiem jesteście z nim na 100%. Dzieci, które są ignorowane lub, którym rodzice okazują obojętność mogą stać się agresywne. Nauczcie swoje dziecko, że szczęście nie jest kwestią tego ile masz, a jak wiele możesz zrobić z tym, co posiadasz.
Nauczcie się słuchać
Wszystkie dzieci napotykają w swoim życiu sytuacje frustrujące, bolesne lub przygnebiające. Dzieci, które rozmawiają z rodzicami i otrzymują pomoc przy rozwiązywaniu swoich problemów nabywają coraz więcej siły, pewności siebie. U dzieci, którym tego brakuje, powstają problemy emocjonalne.
Nauczcie się mówić do swojego dziecka
Mówcie do dziecka, łagodnie i spokojnie. Nie obrażajcie się, nie porównujcie go do innych, odnoście się do swojego dziecka z szacunkiem. Pamiętajcie, że słowa mogą tak samo zranić jak klaps. Jeśli zachowaliście się wobec dziecka niewłaściwie – nie bójcie się przeprosić. Chwalcie za wysiłki i za osiągnięcia. Stale powtarzajcie wiem, że potrafisz, że Ci się uda – to pomoże dziecku uwierzyć w siebie.
Wyznaczcie reguły i bądźcie konsekwentni
Zakazy i nakazy uczą małego człowieka jak żyć, co jest słuszne a co nie. Dziecko nie rodzi się z tą wiedzą. Pamiętajcie też, że dziecko będzie Was nie raz sprawdzało swoim zachowaniem czy nadal nie wolno tego, co zostało zabronione – dlatego bądźcie konsekwentni.
Nie bójcie się stanowczości
Dziecko powinno wiedzieć, co oznacza słowo „nie”. Nie ulegajcie, gdy dziecko próbuje wymusić coś krzykiem. Starajcie się w takich sytuacjach zachować spokój. Spokojnie i stanowczo należy powiedzieć, że nie podoba Wam się jego zachowanie. Kluczowa zasada dobrego wychowania dziecka to wspólne zdanie obojga rodziców, bo kogo dziecko ma posłuchać, jeśli jeden rodzic mówi co innego niż drugi?
Pozwólcie dziecku na okazywanie uczuć
Dziećmi targają różne uczucia, często sprzeczne ze sobą. Dlatego pozwólcie dziecku: płakać, krzyczeć, bać się czy denerwować. Łzy i wściekłość pozwalają rozładować napięcie. Dziecko ma prawo do okazywania złości. Nie zmuszajcie dziecka do uległości w każdej sytuacji, po to by innym nie sprawiać przykrości. Dziecko też ma prawo do wyrażania własnego zdania.
Pozwólcie na samodzielność i własną aktywność dziecka
Pozwólcie dziecku podejmować własne decyzje np.: jaki ma założyć sweter, co zje na śniadanie itp. Zachęcajcie dziecko do samodzielnego rozwiązywania problemów. Nie chrońcie przed wszelkim ryzykiem – pokazujcie i uczcie dziecko, że jego zachowanie i decyzje mają swoje konsekwencje.
Uczcie porządku i dobrych manier
Dobre maniery są oznaką szacunku dla innych, jeśli szanujemy innych szanujemy też samego siebie. Ucząc norm zachowania, okazując dziecku miłość i szacunek, rodzice stają się dla niego autorytetem i wzmacniają łączącą ich więź.
Akceptujcie – jeśli nie będziecie akceptować dziecka takim, jakie jest, świetnie to wyczuje i wszystkie wysiłki wychowawcze spełzną na niczym.
Luty 2021
JAK POPRAWIĆ KONTAKT Z DZIECKIEM…
Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym popracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które – gdy narastały latami – mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.
Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi wiedzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.
Jeżeli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.
Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:
o jakie konkretne zachowanie ci chodzi,
jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób,
dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe,
jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie,
jakiej zmiany oczekujesz.
Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:
znajdź na nią jakiś spokojny moment,
zajmuj się tylko tą konkretną sprawą,
mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz,
słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia,
zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię,
zakładaj możliwość zmiany swojego zdania,
bądź gotowy do kompromisów,
koncentruj się na rozwiązywaniu problemu, a nie na tym kto wygra.
na podstawie lektury książki: „ Potęga obecności” D.J. Siegel, T. Bryson
Pozytywne myślenie czyli pozytywne nastawianie do życia i ludzi - pomaga w osiąganiu wyznaczonych celów, wydłuża życie i daje poczucie szczęścia. W zależności od jakości naszych myśli oraz wypowiadanych przez nas słów przyciągamy do siebie różne wydarzenia i ludzi.
Co zrobić, aby nauczyć się pozytywnego myślenia?
Kluczem do nauki pozytywnego myślenia, jest zrozumienie, że wszystkie nasze procesy myślowe, podlegają naszej kontroli. Kiedy jesteśmy świadomi, że to my możemy kontrolować swoje myśli, a nie one nas, wtedy zaczynamy być władcami własnego umysłu. Istnieją ludzie, którzy urodzili się z umiejętnością pozytywnego myślenia i przychodzi im to naturalnie, bez konieczności kontroli procesów myślowych. Można nawet patrzeć na to jak na olbrzymi dar, a nawet talent.Na szczęście pozytywnego myślenia może nauczyć się każdy. Potrzebna jest do tego praca z własnym wnętrzem. Na czym ona polega? Jest to nic innego jak wewnętrzny dialog i przekazywanie sobie optymistycznych zapewnień i afirmacji, które pozwalają na uzyskanie wewnętrznej równowagi i nowego spojrzenia na otaczającą nas rzeczywistość.
MYŚLIMY POZYTYWNIE
Jestem zamknięty w domu – ZMIANA Jestem bezpieczny w domu.
Nie mogę spotkać się z kolegami – ZMIANA Ochraniam kolegów i siebie.
Tęsknię za zabawą , szkoła, jazdą na rowerze – ZMIANA Rozwijam w sobie wdzięczność za zabawę, szkołę, jazdę na rowerze.
Myślę ze smutkiem o tym, czego nie mogę – ZMIANA Myślę z radością o tym, co będę mógł robić po pandemii.
Co zrobisz po zakończeniu pandemii?
a) …...…………………………………….
b) …………………………………………
c) …………………………………………
Syczeń 2021
DYSLEKSJA - 3 ciekawostki
Dysleksja jest dziedziczona! Z tego powodu przeprowadzając wywiad z rodzicem przed diagnozą dziecka pytamy, czy któryś z rodziców ma dysleksję. Rodzice często mówią o tym, że mają „niezdiagnozowaną”
Diagnoza dysleksji jest możliwa dopiero po ukończeniu 3 klasy! Tak mówi Rozporządzenie MEN Do tego momentu możemy diagnozować jedynie w kierunku ryzyka dysleksji. To zadaniem nauczyciela wychowawcy jest obserwacja w celu rozpoznania ryzyka wystąpienia trudności w uczeniu się.
Nie można wyleczyć się z dysleksji! Jest z nami całe życie:) I można wspaniale sobie z nią radzić!! Podczas omówienia wyniku diagnozy zdarza się, że rodzice pytają o to co zrobić, aby wyleczyć dziecko Wówczas rozmawiamy o tym jak można dziecko wesprzeć i jakich trudności może doświadczać na różnych lekcjach.
Listopad 2020 r.
Pedagog informuje:
„Ciemna strona telefonu komórkowego” Telefon w XIX wieku stał się przełomowym wynalazkiem, umożliwiającym szybki kontakt między ludźmi, tym samym wypierając wcześniej używany telegraf. Pozwoliło to na skrócenie czasu przesyłu informacji nawet z kilkunastu dni, do zaledwie kilku minut. Szeroko idący postęp technologiczny sprawił, że mało dostępny telefon zaczął pojawiać się powszechnie w gospodarstwach domowych. W drugiej połowie XX wieku szeroko pojętą telefonię zrewolucjonizowało pojawienie się na rynku telefonu komórkowego, który dzisiaj stał się nieodzownym „towarzyszem” współczesnego człowieka. Obecny telefon komórkowy nie posiada wyłącznie funkcji komunikacyjnej, jest też narzędziem służącym do słuchania muzyki, grania, robienia zdjęć, krótkiego filmowania, korzystania z Internetu w tym komunikowania się poprzez portale społecznościowe oraz używania przeróżnych aplikacji takich jak GPS, kalendarz, itp.
Do wzrostu jego popularności przyczynił się również jego rozmiar. Z łatwością mieści się w męskiej kieszeni czy też w damskiej torebce. Wydaje się, że współczesny telefon komórkowy jest dobrodziejstwem naszej cywilizacji, a tymczasem staje się jej przekleństwem. Dlaczego? Jak coś, co ułatwia nam życie może doprowadzić do jego unicestwienia?
Wystarczy spojrzeć na nasze dzieci, młodzież. Telefon komórkowy stał się nieodzownym ich atrybutem. Wyniki badań wskazują, że co trzeci nastolatek nie wyobraża sobie nawet dnia bez telefonu, a co czwarty czuje się nieswojo, gdy zapomni go ze sobą zabrać ( Ogólnopolskie badanie „Młodzież a telefon komórkowy " przeprowadzone w marcu 2011 r. przez TNS OBOP na reprezentatywnej grupie 400 Polaków w wieku 12-19 lat. Badanie zrealizowano w ramach kampanii Uwaga! Fonoholizm). Wśród polskich nastolatków można zaobserwować syndrom nadmiernego korzystania z telefonu komórkowego. Z tego powodu stanowi on wielkie zagrożenie. Psychologowie mówią już o zjawisku uzależnienia się od komórki.
Jak rozpoznać zagrożenie? Jeśli młody człowiek:
1. Przywiązuje wyjątkową rolę do telefonu komórkowego, towarzyszy mu on w każdej wykonywanej czynności. Musi mieć go cały czas przy sobie, często nosząc ze sobą dodatkową baterię;
2. Odczuwa niepokój, staje się nerwowy, nadpobudliwy, jeśli ze sobą nie ma telefonu komórkowego;
3. Odczuwa stałą potrzebę kontaktowania się z innymi przez telefon, a unika kontaktów bezpośrednich.
Zagrożenia wynikające z nadmiernego używania telefonu komórkowego:
1. Osłabienie tradycyjnych więzi społecznych, zarówno w rodzinie jak i w kontaktach z rówieśnikami;
2. Zubożenie języka komunikacji. Młody człowiek, np.: pisząc sms-y używa specyficznego, skrótowego języka. Ten sposób komunikacji przenosi często na kontakty bezpośrednie, co prowadzi do częstych błędów językowych, widocznych w mowie i piśmie;
3. Trudności w nawiązywaniu relacji bezpośrednich;
4. Zanik zainteresowań i pasji młodego człowieka;
5. Zaburzenia funkcji biologicznych, tj.: odżywianie, sen co może przełożyć się na trudności w nauce.
W związku z tym nasuwa się pytanie: „Jak możemy chronić dzieci i młodzież przed nadmiernym korzystaniem z telefonu komórkowego?
1. Jak najpóźniej wprowadzać telefon w życie dziecka;
2. Zadbać o to, aby dziecko poznało zasady właściwego użytkowania, np.: wyłączmy komórkę na czas pobytu w szkole, nie używamy w trakcie trwania lekcji, nie rozmawiamy głośno na ulicy czy w autobusie, aby nie zakłócać innym osobom spokoju, nigdy nie używamy telefonu w teatrze, kinie czy kościele.
3. Ustalić limit rozmów – kupujemy dziecku kartę z określonym doładowaniem i umawiamy się, że to ma wystarczyć na miesiąc, jeśli dziecko zużyje określony limit wcześniej nie dokupujemy nowych kredytów;
4. Dawać dobry przykład – używajmy telefonu komórkowego tylko wtedy kiedy musimy, a nie w każdej chwili;
5. Rozmawiać i aktywnie uczestniczyć w życiu dziecka - jeśli dziecko będzie się czuło ważne, jego potrzeba przynależności i miłości zostanie zaspokojona, wówczas istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że ulegnie uzależnieniom;
6. Obserwować dzieci – zwracajmy uwagę na to, w jakich sytuacjach dzieci używają telefonu komórkowego i z jaką częstotliwością to robią;
7. Wytłumaczyć dziecku, że zdobycze techniki tylko wtedy dobrze służą człowiekowi gdy zachowa umiar w ich korzystaniu. Rodzicu, pamiętaj, że telefon komórkowy, podobnie jak jego elektroniczni kuzyni – telewizja i komputer – mają ogromny wpływ na rozwój dzieci i młodzieży – może nam wiernie służyć, albo stać się wymagającym panem. Możliwość zadecydowania, czy okaże się naszym przyjacielem czy wrogiem dosłownie „leży w naszych rękach”. Fonoholizm to inaczej uzależnienie od telefonu komórkowego. Jest to zjawisko nowe, ale opiera się na mechanizmie analogicznym, który występuje w przypadku uzależnienia od narkotyków, papierosów czy alkoholu. Objawia się nadmiernym przywiązywaniem uwagi do telefonu komórkowego oraz nadużywaniem go w różnych codziennych sytuacjach. Uwaga! Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała oświadczenie, że fale emitowane przez telefony komórkowe mogą być kancerogenne, tzn. rakotwórcze. Biorąc pod uwagę sposób korzystania z telefonu komórkowego najbardziej zagrożona jest głowa. W badaniach z użyciem pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykazano zmniejszenie lokalnego przepływu krwi w ludzkim mózgu, co może powodować zmiany aktywności neuronalnej.
U użytkowników telefonów często można zaobserwować: bóle głowy, bezsenność, zaburzenia koncentracji i pamięci, uczucie przewlekłego zmęczenia, nadmierną potliwość organizmu, świąd skóry, skoki ciśnienia krwi i zmiany obrazu krwi (aglutynacja, spadek leukocytów), zaburzenia hormonalne, zaburzenia funkcjonowania układu odpornościowego zaburzenia wzroku i słuchu Co robić, by telefon mniej szkodził zdrowiu? Zawsze warto wyłączać telefon kiedy nie jest potrzebny. Nie spać z włączonym telefonem blisko głowy – bezpieczna odległość to 2–3 metry dystansu. Nie prowadzić rozmów z dala od stacji bazowych (antenka na jedną kreseczkę), gdyż telefon będzie się starał ciągle połączyć i tym samym będzie zwiększał maksymalnie sygnał. Podczas prowadzenia rozmów w obiektach zamkniętych, należy zbliżyć się do okna, aby nadajnik i stacja bazowa mogły pracować z mniejszą mocą.
Na zdrową samoocenę składają się: zaufanie do siebie, poczucie, że poradzimy sobie z przeciwnościami losu oraz szacunek do siebie, poczucie, że jesteśmy wartościowi, zasługujemy na szczęście i umiemy cieszyć się z naszych osiągnięć.
22.06
15.06
Drodzy Rodzice!
Nie bójmy się i nie wstydźmy się przytulać dzieci. Jest im to niezbędne do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania. One na to czekają.
10.06
Dyktando z mówiącymi awatarkami.
Genially stało się ostatnio ulubioną aplikacją nauczycieli. Można w niej tworzyć różne ćwiczenia, zarówno dla dzieci z klas młodszych, jak i dla uczniów klas starszych.
Nasi podopieczni polubili te zadania, dlatego pracując online często przygotowujemy lekcje w Genially. Tym razem stworzyłyśmy dyktando, w którym pojawiły się animowane awatarki i niebieskie karteczki.
Nie warto się złościć! Trzeba zrobić wszystko by swoją złość opanować. I życzę Wam byście zostali mistrzami w tej dziedzinie:)
Dla rodziców
04.06
Drodzy Uczniowie!
Zbliżają się ciepłe, słoneczne dni. Przynajmniej wszyscy mamy taką nadzieję:) Zwłaszcza latem, w czasie wakacji:) Przebywając na słońcu, podejmując intensywne wysiłku zarówno w domu, jak i na otwarte przestrzeni, pozbywamy się z naszego organizmu ogromnych ilości wody. Konsekwencje odwodnienia są bardzo poważne i mogą doprowadzić do dużego niebezpieczeństwa. Warto zatem wiedzieć, co zrobić, aby ich uniknąć:) Zachęcam wszystkich do zapoznania się z treścią materiału udostępnionego poniżej. Zawiera on bardzo szczegółowe informacje, ale zawsze warto wiedzieć więcej niż mniej:)
Jak się nawadniać? Co pić? Kiedy pić? Ile pić?
Woda to życie, stanowi około 60-65% masy ciała dorosłego człowieka. Jest ona niezbędnym czynnikiem naszego życia i codziennego funkcjonowania.
Podczas treningu, gdy występuje wysiłek fizyczny rośnie temperatura ciała. Zaczynamy się pocić, co oznacza, że ucieka z nas woda. Konsekwencją ubytku wody, innymi słowy odwodnienia, są różnego rodzaju schorzenia cieplne:
skurcze mięśni,
omdlenia i wymioty,
wyczerpanie,
rozdrażnienie,
udar cieplny i wiele innych.
W trakcie wysiłku fizycznego, podczas np. treningu czy meczu, pocimy się, usuwając tym samym ciepło z organizmu. Pocenie, czyli utrata wody doprowadza do odwodnienie organizmu!!! A odwodnienie równe jest ze spadkiem formy sportowej!!! Utrata płynów powoduje zmniejszenie objętości krwi. Skutkiem tego serce, przed każdym skurczem, nie wypełnia się krwią całkowicie. Zmniejszenie ilości wody w organizmie powoduje również większy, niż wskazywałaby na to intensywność wysiłku, wzrost temperatury ciała, ponieważ mniej krwi transportuje ciepło do skóry. Zmiany te prowadzą do obniżenia zdolności wysiłkowej, ograniczają możliwości osiągnięć sportowych. Na przykład, u młodego piłkarza ważącego 30 kg, który podczas pierwszej połowy meczu utraci 0,5 litra potu, obniżenie zdolności wysiłkowej w drugiej połowie meczu może sięgać 15%. Innymi słowy gdy jesteśmy mocno odwodnieni, nie jesteśmy w stanie skutecznie walczyć na boisku, pokazać swoich możliwości, podejmować właściwych decyzji itd. W czasie odwodnienia wraz z wodą z organizmu usuwany jest potas, sód, wapń, magnez, żelazo, które są bardzo ważne
dla prawidłowego funkcjonowania. W konsekwencji mięśnie nie mogą wykonać swojej pracy.
Jakie są metody oceny odwodnienia organizmu?
jedną z praktycznych metod oceniających stopień utraty wody z organizmu jest dokładne ważenie się nago zarówno przed jak i po wysiłku.
innym wskaźnikiem odwodnienia organizmu może być kolor moczu, który przybiera barwę intensywnie żółtą czy bursztynową.
Aby unikać schorzeń cieplnych i nie odwadniać się należy uzupełniać płyny w organizmie!!!
Jakie płyny pić przed treningiem, w czasie jego trwania i po treningu?
Woda + związki energetyczne + elektrolity (sód, potas, magnez, wapń, żelazo) - to idealny i niezbędny zestaw dla kogoś kto aktywnie spędza czas i systematycznie ugania się za piłką czy po prostu uprawia swoją dyscyplinę sportu. Płyn izotoniczny to napój sportowy, który posiada wszystkie te właściwości o których wspomniałam wyżej i jest też najłatwiej oraz najszybciej przyswajalnym płynem
przez nasze organizmy. Błyskawicznie nawadnia organizm i przenikając do krwi dostarcza mu wszystkich niezbędnych składników. Warto zwracać więc uwagę na etykietkę naklejoną na butelce z wodą. Znajduje się tam informacja dotycząca zawartości HCO3- . Są to wodorowęglany. Im więcej woda zawiera tego związku tym lepiej, gdyż wodorowęglan to składnik neutralizujący zakwaszenie w organizmie. Pamiętacie gdy dzień po wysiłku bolą nas mięśnie? A wspomniany związek powoduje, że człowiek po treningu czy meczu szybciej się regeneruje i odzyskuje
„świeżość”. Ważne też, aby przed wysiłkiem fizycznym nie pić napojów mocno słodzonych, zarówno gazowych, jak i nektarów, a nawet soków owocowych. Zbyt duża zawartość cukru w tych napojach powoduje, że stajemy się senni, ociężali oraz tracimy chęć do wzmożonego wysiłku. Najgorsze jest jednak to, że napoje te powodują odwodnienie organizmu. Pijąc mocno słodzony napój, przed wysiłkiem, tak naprawdę odwadniamy nasz organizm! Mówi się wtedy o paradoksie hipertonicznym. Takie jest właśnie działanie cukru. Pijemy jedną, potem drugą szklankę, a za chwilę
chcemy jeszcze i jeszcze. Pijemy dużo, a nadal jestem spragnieni. Równie niekorzystne jest spożywanie dużej ilości słodyczy. Napoje gazowane, owocowe, nektary i soki, powodują, że możemy przytyć. Warto wiedzieć, że napoje gazowane powodują także zmniejszenie zdolności oddechowych. Wszystko przez bąbelki zawarte w piciu. Podnoszą one przeponę ku górze, powodując efekt zadyszki i szybszego zmęczenia podczas wysiłku, niż normalnie. Przepona jest mięśniem, który wspomaga wdech i wydech powietrza do i z płuc. Aby uzupełnić utracone płyny, sportowiec podczas wysiłku powinien pić często. Im większa ilość płynu (do 800 mililitrów) tym szybciej płyn opuszcza żołądek. Cieplejszy płyn będzie z żołądka do jelit przechodził w wolniejszym tempie, niż zimniejszy. Picie napojów zbyt zimnych może jednak powodować dyskomfort żołądkowy. Bardzo niska zawartość soli poprawia tempo absorpcji (wchłaniania) płynu, i odwrotnie. Wymienne zależności dotyczą zarówno warunków spoczynku, jak i wysiłku. Najważniejszym składnikiem napoju jest cukier, właściwie jego koncentracja, tj. ilość cukru w litrze płynu. Napój zawierający 2,5% lub mniej cukru (węglowodanów) opuszcza żołądek w tempie optymalnym, wyższa zawartość cukru proces ten spowalnia. Zbyt dużo płynu w żołądku może wywołać nieprzyjemne dolegliwości podczas wysiłku i zwiększona ilość płynu nie będzie wykorzystana odpowiednio przez nasz organizm. Podczas wysiłku fizycznego mięśnie stopniowo wychwytują glukozę z krwi, co powoduje obniżenie jej stężenia. W miarę upływu czasu, zwłaszcza przy końcu wysiłku, czynnik ten może być także powodem zmęczenia. Dlatego napój podawany sportowcom powinien zawierać węglowodany, aby dostarczyć glukozy do mięśni i utrzymać normalny poziom w krwi w czasie całego wysiłku meczowego czy treningowego. W niskiej temperaturze otoczenia zapotrzebowanie na wodę jest mniejsze i dlatego można korzystać z napoju o 10% zawartości cukru. Nim jednak piłkarze sięgną po napoje z wysoką zawartością cukru w trakcie meczu, najpierw powinni wypróbować podczas zajęć treningowych jak reagują na nie ich organizmy. Pot zawiera sól, ale w stężeniu niższym, niż w organizmie. To znaczy, że organizm traci z potem więcej płynu niż soli, a zatem jej stężenie w organizmie wzrasta. To jest powód, dla którego napoje powinny zawierać mało soli, albo wcale nie zawierać jej wcale. Indywidualne różnice w tolerancji napojów i tempie opróżniania żołądka z płynów bywają poważne. Niektórym graczom duża ilość płynu w żołądku nie przeszkadza, inni źle znoszą nawet niewielkie jego ilości. Jest to kwestia bardzo indywidualna. Dlatego sportowcy powinni w warunkach treningowych próbować różnych napojów i obserwować ich wpływ na swoje organizmy. Sportowcy, którzy mają problemy z wchłanianiem płynu podczas wysiłku, powinni w trakcie treningu pić często, dzięki temu stopniowo będą tolerowali coraz większe jego ilości dostarczanych napojów. Tak naprawdę nie ma potrzeby kupowania „sportowych napojów”, które, jako produkty komercyjne, są drogie a ponadto, zawartość cukru jest w nich z reguły bardzo wysoka, a często zdecydowanie za wysoka. W takich przypadkach należy brać pod uwagę konieczność rozcieńczania takich napojów. Przede wszystkim jednak nie warto kupować w sklepie izotoników, czyli „sportowych napojów”, gdyż bez problemu można samemu je sobie przygotować w swoim domu. Jak tego dokonać? Poniższa recepta przewiduje, że zawartość cukru w napoju wyniesie 2,5%. A więc zaczynamy!:) 25 gram cukru na litr wody z dodatkiem, dla smaku, soku cytrynowego lub kwasku cytrynowego. Alternatywnie - zimna lub gorąca herbata z 2-3% zawartością cukru.
Czyli, soki i słodkie napoje gazowane przed treningiem czy meczem ZDECYDOWANIE NIE!!! Natomiast po treningu TAK, ale w rozsądnych ilościach. Jedna, góra dwie szklanki soku powinny wystarczyć. Słodki napój pozwoli nam uzupełnić cukier (czyli węglowodany) w organizmie , a napój
gazowany, np. woda gazowana, dzięki wspomnianym bąbelkom pozwoli na szybsze usunięcie zmęczenia z naszych mięśni i odzyskanie „świeżości”.
Podanie płynów przed meczem i treningiem:
Jeżeli do rozpoczęcia treningu lub zawodów jest 20-30 minut powinno się podać węglowodany w formie płynów z domieszką sodu, potasu i magnezu (płyn izotoniczny) w ilości od 250 do 500 mililitrów (około jednej do dwóch szklanek). Ważne też jest, aby pić powoli, małymi łykami oraz aby nie wlewać w siebie wszystkiego na raz!!! Jeśli wypijemy w krótkim czasie zbyt dużą ilość płynu to spowoduje to nieprzyjemne uczucie chlupania w brzuchu, a to nie pomaga!!! Po krótkim wysiłku możemy mieć nawet nudności.
Kiedy uzupełniać płyny? Jak najwcześniej i jak najczęściej!!!
Organizm tylko częściowo reguluje równowagę wodną poprzez uczucie pragnienia, ponieważ pragnienie zostaje ugaszone wcześniej, nim odpowiednia ilość płynu
zostanie wypita. Dla utrzymania równowagi płynów w organizmie należy wypijać więcej płynów, niż potrzeba do ugaszenia pragnienia.
Niewielkie nawet odwodnienie organizmu rzędu 1% ubytku masy ciała (ok. 600-700 ml) pogarsza nasze możliwości wysiłkowe.
Zanim pojawi się pragnienie !!! odwodnienie rzędu 2% ubytku masy ciała jest, gdy pojawi się pragnienie (Uczucie pragnienia oznacza, że jesteśmy już mocno odwodnieni).
Ile płynów należy wypić?
Przyjmowanie płynów przed wysiłkiem:
Sportowiec powinien pić dużo płynów w ciągu dnia przed zawodami, a co za tym idzie, proces nawadniania organizmu należy rozpocząć już na dzień przed meczem, czy dużym wysiłkiem. Na przykład, dodatkowy litr soku może być wypity w przeddzień meczu wieczorem, co zapewni zarazem dodatkową
dostawę węglowodanów. Jeśli większa niż normalnie ilość glikogenu (cukru) jest zmagazynowana w mięśniach, ilość wody w organizmie też jest większa, ponieważ glikogen wiąże wodę. Dodatkowe 200 gram glikogenu w mięśniach, jako efekt diety bogatowęglowodanowej, spowoduje, że nastąpi zwiększenie płynów w organizmie o ponad pół litra. Ograniczy to ubytek wody podczas rozgrywanych zawodów czy mocnego treningu. Tak, więc i w tym przypadku wysokie spożycie węglowodanów, w dni poprzedzające wysiłek, jest pożyteczne.
W dniu zawodów sportowiec powinien wypić ok. 500 - 600 ml wody lub napoju sportowego na 2-3 godziny przed czekającym go wysiłkiem oraz ok. 300 -350 ml wody lub napoju sportowego 5-10 minut przed startem.
Warto wiedzieć, że straty wody w wyniku pocenia się podczas bardzo intensywnego wysiłku w gorącym otoczeniu mogą wynieść 1-2-3 litry na godzinę!!! A dla sportowców trenujących 2-3 godziny dziennie w gorącym otoczeniu, podczas doby utrata wody może wynieść 5-10 litrów, a czasem nawet 15-18 litrów!!!
Przyjmowanie płynów w trakcie wysiłku:
Podczas wysiłku należy wypijać małe ilości płynu, ale dość często. Optymalna dawka to 100-200 mililitrów napoju o 2-3% koncentracji węglowodanów, wypijanego co
10-15 minut. W takim przypadku ogólna ilość płynu wypitego podczas meczu czy treningu wyniesie około 1 litra, plus 30-50 gram cukru. Jest to ilość wystarczająca do uzupełnienia wody utraconej przez pocenie się i pokrycia zapotrzebowania na węglowodany. Chociaż picie płynów w ciągu meczu czy treningu jest ważne, nie powinno jednak kolidować z grą, podejmowanym wysiłkiem. Należy pić tylko w dogodnych momentach, najlepiej wtedy, gdy nastąpi naturalna przerwa w grze, przed wykonaniem kolejnej serii ćwiczeń itp.
Jak już wspomniałam wcześniej poleca się przyjmowanie ok. 125-250, a nawet 350 ml napoju co 15 do 20 minut wysiłku. Objętość 500-1000 ml na godzinę - napoju izotonicznego o temperaturze napoju 15-21 C (Płyn chłodniejszy szybciej zostanie wchłonięty w Naszym organizmie niż cieplejszy).
Przyjmowanie płynów po wysiłku:
Odzyskiwanie równowagi wodnej przebiega powoli. Badania dowodzą, iż wystarczy jedynie zwiększyć przyjmowanie płynów zaraz po wysiłku. Nierzadko częściowe odwodnienie utrzymuje się nazajutrz po meczu, intensywnym treningu.
200 - 250 ml napoju izotonicznego powinno być spożyte co 15-20 minut w czasie odpoczynku po wysiłku.
Uzupełnić co najmniej 2/3 straty wody w ciągu 2 godzin.
Docelowo na litr straconego płynu należy uzupełnić 1,25 litra wypitego napoju.
Jak przechytrzyć mechanizm pragnienia picia?
Należy pić napoje izotoniczne i wodę niegazowaną wtedy kiedy jeszcze się nie chce pić!!!
03.06
Zabawy ruchowe, które pomagają w nauce
Poniższe zabawy można wykorzystać w każdym domu, gdyż nie wymagają ani dużej przestrzeni, ani specjalnych rekwizytów.
Większość zabaw ćwiczy umiejętność koncentracji, koordynację ruchową i wzrokowo-ruchową przydatną przy nauce czytania i pisania. Rozbudzają ciekawość związaną z poznawaniem świata, zatem sprawiają, że dziecko chętniej chłonie wiedzę.
Zabawy tropiące:
Zabawy tropiące, inaczej poszukiwawcze. Jedną z nich jest znana powszechnie zabawa w "ciepło-zimno". Rodzic chowa konkretny przedmiot, dziecko musi go znaleźć wyłącznie dzięki wskazówkom: ciepło, zimno. Drugą zabawą, bardziej skomplikowaną są domowe podchody. Rodzic chowa w domu koperty z zadaniami. Dziecko znajduje je i wykonuje poszczególne polecenia np. zrób 10 przysiadów.
Zabawy ze sznurkiem:
Potrzebny będzie sznurek długości minimum 1,5 m. Możecie sobie wyobrazić, że jest to most, wąż lub cyrkowa lina. Sznurek leży na podłodze, tworzycie z niego dowolny kształt. Zadań może być wiele: spacer po sznurku uważając by z niego nie "spaść", przeskakiwanie przez sznurek raz na jedną, raz na drugą stronę, przejście po sznurku "stópkami", tyłem, bokiem itp.
Zabawy z piłką:
Piłka jest świetnym materiałem do zabawy, gdyż można ją wykorzystywać na różne sposoby, w zależności od wieku dziecka. Może to być:
Rzucanie piłki do celu. Wykorzystujemy wszystko to, co jest dostępne w domu: skrzynia, pudło, kosz na śmieci. Im starsze i zręczniejsze dziecko, tym dalej ustawiamy cel rzutu
Piłka i kolory. Rzucamy do siebie piłkę wymieniając różne kolory. Na hasło "czarny" piłeczki nie wolno złapać. Jeśli jednak uczestnik chwyci piłkę, przegrywa lub wykonuje zadanie np. dziesięć podskoków.
Zabawa Ludzie do ludzi:
Zabawa dla minimum dwójki dzieci. Osoba prowadząca włącza dowolną muzykę, w tym czasie dzieci tańczą, podskakują, chodzą na paluszkach (wszystko zależy od kreatywności uczestników). Podczas pauzy prowadzący mówi np. plecy do pleców i dzieci muszą się zetknąć daną częścią ciała.
Przeprawa przez rzekę:
Na podłodze-rzece ustawiamy "kamienie": poduszki, kartki papieru, duże, drewniane klocki itp. Zadaniem jest przeprawa przez rzekę bez dotknięcia stopą "wody".
Taniec:
Wspólny, swobodny taniec przy muzyce, która najbardziej wam odpowiada, to wspaniała forma ekspresji . Można wprowadzać elementy, które wzbogacą zabawę: paski krepiny, tasiemki, balony. Alternatywą jest "taniec na gazecie". Zabawa najlepiej sprawdza się w dużej grupie, ale można ją wykonywać również we dwoje. Puszczając dowolną muzykę tańczycie na rozłożonej gazecie, nie wolno jednak dotknąć podłogi żadną częścią ciała. Z każdą następną rundą składacie gazetę na pół. Na koniec zliczacie liczbę rund.
Butelkowy slalom:
Ustawiamy 2-3 butelki (lub inne przedmioty) w dowolnej konfiguracji. Uczestnik stara się zapamiętać ustawienie butelek, po czym zawiązujemy mu oczy. Dziecko musi przejść przez tor bez potrącenia przeszkód.
02.06
DZIECKO W DOMU
Drodzy Rodzice! Wczoraj był Dzień Dziecka, więc jak tu nie napisać coś o naszych dzieciach a właściwie o ich prawach.
Prawa dziecka przysługują każdemu dziecku. Czym są prawa dziecka, czy różnią się od praw dorosłych?
Prawa dziecka należą do grupy praw człowieka, które przysługują każdemu z nas niezależnie od koloru skóry, wyznania, pochodzenia. Prawa te przysługują bo jesteśmy ludźmi. Do praw człowieka zaliczane jest m.in. prawo do życia, wolności, edukacji.
Ochrona dziecka usankcjonowana jest prawnie.
Najważniejsze akty prawne
Konwencja o prawach dziecka, którą uchwaliło Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych 20 listopada 1989 r. Została ratyfikowana przez 192 kraje – wszystkie zobowiązały się do przestrzegania i realizowania jej zapisów. Polska ratyfikowała tę konwencję w 1991r.
W 1924 roku Zgromadzenie Ogólne Ligi Narodów uchwaliło Deklarację Praw Dziecka, zwaną również Deklaracją Genewską.
W 1959 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych proklamowało Deklarację Praw Dziecka, która jest rozszerzeniem Deklaracji Genewskiej.
W 1995 roku Rada Europy opublikowała Europejską strategię na rzecz dzieci – dokument określający modelowy zakres ochrony prawnej dziecka, jaki powinien obowiązywać wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej. Zawarte w niej zasady zebrano następnie w kolejny dokument - Europejską Konwencję o Wykonywaniu Praw Dzieci. Uchwalono ją w 1996 r, Polska ratyfikowała ją w 1997 roku, konwencja weszła w życie w 2000 roku.
W 2000 r powstały dwa dodatkowe protokoły do Konwencji o Prawach Dziecka, które dotyczyły angażowania dzieci w konflikty zbrojne i handlu dziećmi, dziecięcej prostytucji i pornografii.
Akty prawne w Polsce
Konstytucja RP - w art. 72. Konstytucji zapisano m.in. prawo do ochrony dziecka przed przemocą, wyzyskiem, okrucieństwem i demoralizacją, a także prawo do opieki i pomocy władz dla dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej.
Konwencja o Prawach Dziecka.
Ustawa o Rzeczniku Praw Dziecka.
Jakie prawa mają nasze dzieci:
Prawo do życia i rozwoju.
Prawo do tożsamości i identyczności (prawo do nazwiska, imienia, obywatelstwa, wiedzy o własnym pochodzeniu).
Prawo do swobody myśli, sumienia i wyznania.
Tu zatrzymam się na chwilę. Prawo do swobody myśli. Drogi Rodzicu, musisz zaakceptować to, że Twoje dziecko może mieć inne zdanie, może inaczej spostrzegać świat. Uszanujmy to.
Prawo do wyrażania własnych poglądów i występowania w sprawach jego dotyczących w postępowaniu administracyjnym i sądowym.
Prawo do wychowywania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi. Tu zatrzymam się na chwilę. Rozwody rodziców nie są czymś jednostkowym. Niestety powiem , że częstym. Ważne, aby dziecko miało możliwość kontaktu z drugim rodzicem ( jeśli on oczywiście podejmuje takie działania). Nie możecie, nie macie prawa mu tego odmawiać, ograniczać.
Prawo do wolności od przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych i wszelkiego okrucieństwa.
Tu zatrzymam się na chwilę. Powszechnie mówi się, że nie wolno bić dzieci. To odnosi się do każdego człowieka , którego nie wolno poniżać, kaleczyć, tylko dlatego ,że jest słabszy, młodszy, często bezbronny.
Prawo do godności i szacunku.
Tu zatrzymam się na chwilę. Dziecku należy się taki sam szacunek jak dorosłemu. Jeśli my dorośli będziemy szanować dzieci to one będą szanować nas.
Prawo do nietykalności osobistej.
Prawo nierekrutowania do wojska poniżej 15. roku życia.
Prawo do odpowiedniego standardu życia.
Tu zatrzymam się na chwilę. Nie chodzi , że jako dorośli będziemy mówiąc kolokwialnie stawać na głowie, ab zapewnić dziecku komfort. Chodzi tu o to, aby dziecko traktować jak równego członka rodziny. Zapewnić taki standard jaki ma cała rodzina. Bez wyróżniania potrzeb ojca czy matki kosztem dzieci.
Prawo do ochrony życia.
Prawo do zabezpieczenia socjalnego.
Prawo do opieki zdrowotnej.
Prawo do wypoczynku i czasu wolnego.
Tu zatrzymam się na chwilę. Dzieci mają prawo do odpoczynku. Należy o tym pamiętać. Czasem rodzice w nadmiarze wysługują się dziećmi w opiece nad młodszym rodzeństwem, w robieniu porządków w domu.
Prawo do nauki.
Prawo do ochrony pracy podejmowanej w ramach wakacyjnego zarobku lub w ramach nauki.
Prawo do korzystania z dóbr kultury.
Prawo do informacji.
Prawo do znajomości swoich praw.
Prawo do stowarzyszania się i zgromadzeń w celach pokojowych.
Prawo do wyrażania swoich poglądów.
Tu zatrzymam się na chwilę. W szkole powoływany jest Samorząd Uczniowski właśnie po to, aby uczniowie mogli wyrażać swoje poglądy, mieć swoich przedstawicieli. Może warto w domu stworzyć taki samorząd dziecięcy, gdzie na zebraniach rodziny będą omawiane sprawy dzieci i dorosłych.
Propozycja na dziś
Pobawcie się ze swoimi dziecmi w taki sposób w jaki one najbardziej lubią. Czas spędzany z rodzicami jest becenny. Może spacer nad rzekę, może wyjście na lody, może grill w ogrodzie a może jazda rowerem.
Drodzy Rodzice, jeśli macie do mnie jakieś pytania dotyczące bieżących problemów wychowawczych, proszę o kontakt poprzez Messengera lub pod adresem ulasm6@wp.pl.
01.05
Drogie Dzieci przesyłam Wam życzenia na Dzień Dziecka. Pozdrawiam i Miłego świętowania.
Zrób sobie ucztę na śniadanie. Świeże bułeczki, pyszna konfitura, krem czekoladowy, ulubiony napój i zero pośpiechu.
Włącz ulubioną muzykę i zacznij marzyć.
Przejrzyj stare zdjęcia i powspominaj piękne chwile.
Jest coś, co zawsze chcesz zrobić, ale nigdy nie masz czasu? Dzisiaj od tego zacznij! Za długo już czekało. Dzisiaj masz czas na wszystko!
Urządź sobie “Dzień bez pośpiechu”, „Dzień tylko dla siebie”. Rób wszystko wolno i ciesz się każdą minutą.
Zacznij traktować swoje szczęście jako priorytet.
Niech duma Cię dziś rozpiera. Masz powód! Jesteś Dzieckiem, tak jak i ja J
Wszystkiego co najlepsze życzy Wasza nauczycielka wychowania fizycznego i pedagog szkolny J
BĄDŹCIE ZAWSZE SZCZĘŚLIWYMI LUDŹMI I NIGDY NIE ZATRAĆCIE DZIECIĘCEJ CIEKAWOŚCI J
29.05
Kultura na co dzień, czyli savoir-vivre
Temat dotyczy kultury na co dzień – czyli zasad savoir -vivre – a więc reguł prawidłowego zachowania w różnych sytuacjach życiowych. Przygotowałam dla Was prezentację. Proszę zapoznajcie się z jej treścią i zastanówcie się czego się dowiedzieliście oraz jak dalece od wzorca były Wasze uczynki
Tytuł postu oraz grafika zostały przeze mnie tak dobrane, by przyciągnąć Waszą uwagę, wywołać ciekawość.
Dlaczego? Założyłam, że jak mi coś pomaga, to może i Wam się przyda:) A problem dotyczy zmęczonych oczu od pracy (a nie od grania lub przesiadywania na Facebook’u) na komputerze. A więc w trosce o swoje zdrowie i zbędne wydatki, jak np. zakup nowego monitora, gorąco polecam poniższy materiał wideo.
Odrobina humoru w filmie jest dodatkowym atutem:)
20.05
Bajki pomagajki
Na stronach Zasypianek znajdziesz dużo o bajkach pomagajkach (terapeutycznych) – bajkach, które mogą pomóc Twojemu dziecku w przezwyciężeniu jego problemów. Niektórzy nazywają je “bajki terapeutyczne”, inni “bajki-pomagajki”. Pomagajki to fajna nazwa bo pokazuje, że nie trzeba być “chorym”, żeby z nich korzystać. One są po to by pomóc we wszystkich tych troskach dzieciństwa, które każde dziecko w mniejszym lub większym stopniu ma.
Najpierw trochę o samych bajeczkach
Najlepiej gdy takie bajki są przygotowane specjalnie na potrzeby Twojego szkraba. Jeżeli chcesz dowiedzieć się czym są bajki terapeutyczne i jak je tworzyć samemu zapraszam do:
I teraz kolejne bajki, które napisałem do tej pory. Podzielone według tematów, które podejmują:
Radzenie sobie ze stratą
Bajka dla chłopca, który wiele ostatnio stracił i bardzo to przeżywa. Mogę ją z czystym sumieniem polecić dla dzieci w wieku powyżej trzech lat w podobnej sytuacji. Mama Eryka pisała mi kilka razy o tym jak chłopczyk reagował na bajkę. Na początku był nią po prostu zainteresowany. Po kilku dniach chciał wrócić do bajki i jak pisała Pani Diana zaczęło to przynosić bardzo znaczącą poprawę sytuacji. Na moją prośbę mama Eryka wstawiła komentarze również na bloga.
Rozwód rodziców
Wielu rodziców prosiło o taką bajkę na tę bardzo trudną dla wszystkich okoliczność. Rozwód oznacza wielki stres dla dziecka i może trwale wpłynąć na jego postrzeganie świata. Nie oczekuj cudów, ale bajka może pomóc wytłumaczyć czym jest rozwód i troszkę ułatwić zaakceptowanie tego stanu.
Nieśmiałość i niskie poczucie własnej wartości
Wiele rodziców zgłaszało się z prośbą o bajki na ten temat. Prawie wszystkim dzieciom przyda się większa wiara we własne siły i otwartość na kontakty z rówieśnikami.
Bajka o szarym słowiczku
Napisana dla dziecka, które trzyma się w każdej sytuacji rodziców i brak mu śmiałości by włączyć się w zabawę z rówieśnikami. Dziecka, które porównuje się z innymi i uważa za gorsze. Pokazuje, że każda cecha może być dobra, a każda moneta dwie strony. I każdy ma unikalne talenty, które może objawić.
Franek na konkursie ryków
Napisana dla dziecka, które boi się próbować nowych rzeczy bo obawia się, że mu się nie uda. Pokazuje, że pomyłki i wpadki to część naszego życia i że myląc się też idziemy do przodu.
Bajka na temat zrozumienia i akceptacji odmienności
Bajka napisana na podstawie doświadczeń rodzin dzieci z autyzmem. Dla rówieśników by mogli lepiej wczuć się i zrozumieć osoby ze spektrum autyzmu.
Powracające koszmary nocne
Bajka dla dziewczynki po przejściach, którą trapią koszmary senne. Jest to bardzo klasyczna bajka terapeutyczna – taka jaką można przygotować na większość tematów. Dość prosty pomysł i prosta konstrukcja. Sam jednak dopisałem tekst prosząc, żeby jej nie “używać” wobec wszystkich dzieci, które po prostu od czasu do czasu mają złe sny. Więcej o tym znajdziesz poniżej.
Każdy z nas, bez względu na wiek, potrzebuje aktywności i swobody, którą reguluje sobie w zależności od zapotrzebowania. Ograniczanie tego z innych powodów sprawia, że nie czujemy się z tym komfortowo. Mimo, że czas adaptacji do nowej sytuacji nie jest pozbawiony niepewności, zachwiania poczucia bezpieczeństwa i lęku – to z pewnością MAMY WPŁYW NA NASZE EMOCJE. To od nas zależy, jak reagujemy na to co słyszymy i widzimy. Czas pandemii sprawił, że zmieniamy codzienne rytuały i przyzwyczajenia. Jest to jednak niezbędny czas, aby dokonując te zmiany i dostosowując się profilaktycznie do wszystkich zaleceń – przyczynić się do zmniejszenia ryzyka rozpowszechniania się wirusa.
Chroniąc siebie – chronimy swoich bliskich – chronimy innych – chronimy nasz świat!
Poczucie, że robimy coś dobrego dla siebie, naszych bliskich i innych ludzi pozwala nam podejść do tego, jak do BARDZO WAŻNEGO WYZWANIA. To nasz challenge dla świata… dla nas samych. Otaczająca nas rzeczywistość wyzwoliła także ogromną dawkę dowodu empatii. Mnóstwo ludzi pomaga innym w bardzo różnorodny sposób. Popularna akcja „Zostaję w domu” daje nam cenne poczucie, że nie jesteśmy sami.
W związku z tym, że WSZYSCY teraz uczymy się, jak uczyć się w domu/online – podejmujemy wyzwanie/challenge: #UczymySięWDomu
Nasze super-moce:
Jesteśmy dla siebie nawzajem wsparciem (Nauczyciele, Rodzice, Uczniowie)
Na stronie internetowej naszej szkoły znajdziemy ważne wskazówki i zalecenia. Dostępne są dla nas także linki do ciekawych stron, platformy multimedialne, akcje, propozycje kreatywnych form spędzania czasu wolnego w domu itp. Możemy tworzyć w komunikatorach grupki, które umożliwią szybką wymianę pomysłów i będą miejscem, gdzie pomagamy sobie w rozwiązaniu jakiego zadania/problemu lub po prostu…”rozmawiamy”
Nie zrażamy się niepowodzeniami i trudnościami, ponieważ dzięki nim nabywamy doświadczenia
Jesteśmy odpowiedzialni i troszczymy się o siebie nawzajem, więc… ZOSTAJEMY W DOMACH
Potrafimy zorganizować swój czas wydzielając porę na naukę, relaks, zabawę.
Rozmawiamy z naszymi Rodzicami/Opiekunami o naszych uczuciach, niepokojach, rozterkach – to nasi najlepsi Przyjaciele
Jesteśmy ostrożni i mądrze korzystamy z internetu, ponieważ wiemy, jakie czyhają tam na nas zagrożenia.
Rodzice/Opiekunowie mogą nas liczyć, więc staramy się być jak najbardziej samodzielni podczas wykonywania zadań przekazanych przez nauczycieli, którzy pomogą nam w przypadku trudności.
Odżywiamy się zdrowo i wysypiamy
Pamiętamy, że lęk i strach osłabia nas więc: ZAMIENIAMY GO NA SUPER-MOCE I… DZIAŁAMY
18.05
Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokową
Percepcja wzrokowa jest zdolnością do rozpoznawania i różnicowania bodźców wzrokowych, które znajdują się w polu widzenia człowieka. Bodźce te są interpretowane w zależności od doświadczeń. Nie chodzi więc o samą zdolność widzenia, ale o przetwarzanie przez mózg tego, co widzimy. Percepcja wzrokowa pozwala zrozumieć otaczającą nas rzeczywistość. Gdy nie jest odpowiednio dobrze rozwinięta, dziecko w wieku szkolnym ma problem z grami zespołowymi, nie orientuje się w otoczeniu, źle ocenia odległości. Ma także problemy z nauką czytania, pisania i liczenia.
Poniżej przedstawiam kilka kilka ćwiczeń udoskonalających percepcję wzrokową.
Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokową
Ćwiczenie 1.
Obrysuj wszystkie trójkąty zieloną kredką, kwadraty niebieską a kółka czerwoną kredką.
Ćwiczenie 2.
Obrysuj gwiazdy, które są tej samej wielkości mazakiem koloru czarnego.
Ćwiczenie 3.
Zaznacz identyczne chmury.
Ćwiczenie 4.
Wśród wielu przedmiotów wskaż te, o takim samym kształcie. Nazwij dwa z nich.
Ćwiczenie 5.
Znajdź takie same wzory,otocz je przerywaną pętlą w kolorze czerwonym.
Ćwiczenie 6.
Po prawej stronie słońca, u góry kartki, narysuj – chmurę. Nad słońcem narysuj kapelusz a na nim okulary. Po lewej stronie słońca narysuj bociana. Po lewej stronie, na dole kartki, narysuj – drzewo, a po prawej stronie, na dole kartki – domek z dwoma oknami i kominem.
Ćwiczenie 7.
Odszukaj figurę, która jest tak samo położona.
Ćwiczenie 8.
Narysuj tak samo i w tej samej kolejności następujące kształty.
Ćwiczenie 9.
Znajdź wśród różnych figur wszystkie trójkąty.
Ćwiczenie 10.
Połącz w pary takie same elementy.
Ćwiczenie 11.
Połącz w pary małe i wielkie takie same litery.
Ćwiczenie 12.
Odszukaj i otocz pętlą sylabę „da” w wygłosie.
Ćwiczenie 13.
Znajdź 10 różnic między obrazkami.
Ćwiczenie 14.
Policz litery p,d,g,b i wpisz wynik do tabeli.
Ćwiczenie 15.
Znajdź dwa identyczne kształty.
Ćwiczenie 16.
Odszukaj i połącz ze sobą identyczne kostki, policz ile jest kropek na każdej.
scenariusze dla klas I-III: TUTAJ(edukacja społeczna, polonistyczna,matematyczna, techniczna, przyrodnicza, plastyczna,muzyczna, zdrowotna, informatyczna, zajęcia komputerowe, etyka oraz szczególne okazje)
scenariusze dla klas IV-VIII: TUTAJ (godziny wychowawcze: TUTAJ) (język polski, matematyka, historia i społeczeństwo, historia, przyroda, zajęcia techniczne, plastyka, zajęcia komputerowe, biologia, chemia, fizyka, geografia, informatyka, technika, wiedza o społeczeństwie, etyka)
Jak się skutecznie UCZYĆ Z DOMU? Poradnik efektywnej nauki dla uczniów
Musisz się czegoś nauczyć a siedzisz w pokoju? Nie wychodzisz z domu a trzeba coś ogarnąć? Służę pomocą! Oto przygotowany razem z ACCA poradnik efektywnej nauki z własnych czterech kątów! Przydatny, gdy teraźniejszość nie rozpieszcza, a chcemy pomyśleć o udanej przyszłości :)
Co jeść aby wzmocnić swoją odporność? Jak się odżywiać w czasie pandemii koronawirusa? To ważne pytania zwłaszcza w okresie naturalnego, wczesnowiosennego spadku odporności oraz ogarniającego nas, czasami podświadomie, stresu przed otaczającą pandemią. Odpowiedź jest względnie prosta: nasz jadłospis powinien być urozmaicony, dieta regularna a posiłki… wspólne.
Urozmaicenie to podstawa!
Nie ma produktu spożywczego, który dostarczałby wszystkich niezbędnych składników pokarmowych. Aby nie dopuścić do powstania niedoborów żywieniowych należy w codziennym jadłospisie uwzględnić produkty ze wszystkich grup a więc: warzywa i owoce, produkty zbożowe, mleko i jego przetwory, produkty dostarczające białka, oleje (patrz piramida: https://ncez.pl/abc-zywienia-/zasady-zdrowego-zywienia/piramida-zdrowego-zywienia-i-aktywnosci-fizycznej-dla-osob-doroslych). Niestety w codziennym zabieganiu często nie dostarczamy swojemu organizmowi wszystkich niezbędnych składników. Warto teraz, w okresie gdy jesteśmy długo w domu i mamy więcej czasu zadbać o naszą dietę i wzmocnić tym samym swoją odporność.
Warzywa i owoce w każdym posiłku
Powinniśmy spożywać minimum 400 g warzyw i owoców dziennie. Czy to dużo? Jeśli przyjmiemy, że średnie jabłko waży 150g, surówka do obiadu 150g oraz dodatkowe warzywa na kolację 100g, to nie jest dużo. Warto jednak wiedzieć, że każda większa ilość warzyw i owoców dziennie przynosi dalsze korzyści dla zdrowia. Warzywa i owoce są źródłem bioaktywnych związków takich jak: witamina C i E, kwas foliowy, beta-karoten, likopen, flawonoidy, izoflawony, a także składników mineralnych i błonnika. Związki te m.in. mają działanie antyoksydacyjne, chronią DNA komórek, regulują działanie hormonów oraz stymulują układ immunologiczny.
Powinniśmy spożywać warzywa i owoce sezonowe, ponieważ to one zawierają najwięcej odżywczych składników. W okresie wczesno wiosennym warto sięgnąć po mrożonki, ponieważ ta forma przechowywania żywności powoduje najmniejsze straty witamin. Polecane są także kiszonki (kiszona kapusta, kiszone ogórki) oraz warzywa korzeniowe.
Warto także zwrócić uwagę na formę podawania warzyw i owoców a także na ich dostępność. Dobrze zadbać aby domownicy, zwłaszcza dzieci, miały dostęp do umytych, pokrojonych warzyw i owoców. Wtedy chętniej po nie sięgną. Warzywa powinny być tak przygotowane, aby łatwo je zjeść np. pokrojone w słupki (np. marchewka, kalarepka), kawałki (jabłko, gruszka, kiwi, pomarańcza) lub podane w całości (np. rzodkiewka, pomidorki koktajlowe, mandarynka, cykoria).
Codzienne wzmacniane odporności
Ważnym elementem naszej diety są produkty zbożowe pełnoziarniste, które dają energię, są źródłem witamin (szczególnie z grupy B) i składników mineralnych (magnez, cynk) a także błonnika pokarmowego. Do diety należy włączyć pieczywo razowe, grube kasze (gryczana, jęczmienna), makaron razowy, ryż brązowy.
Aby wzmocnić odporność w naszej codziennej diecie powinny znaleźć się także produkty mleczne, zwłaszcza napoje fermentowane a wiec jogurty, kefiry, maślanki – najlepiej naturalne, bez dodatku cukru. Napoje te zawierają bakterie probiotyczne, które wzmacniają układ odpornościowy organizmu a także regulują pracę układu pokarmowego.
Z produktów białkowych powinniśmy wybierać tłuste ryby morskie, nasiona roślin strączkowych (fasola, groch, bób, ciecierzyca, soja, soczewica), jaja, chude mięsa.
Do picia należy wybierać wodę, najlepiej z dodatkiem cytryny, imbiru, mięty, owoców suszonych lub innych dodatków, które lubimy.
Regularne posiłki
Najczęściej pomijanym posiłkiem zarówno u dzieci jak i dorosłych jest śniadanie. A to bardzo ważny posiłek dający nam energię po długim okresie odpoczynku nocnego. Długie przerwy między posiłkami powodują uczucie głodu, pogorszenie samopoczucia, brak dyspozycji do pracy i nauki. Zwłaszcza u dzieci opuszczanie posiłków jest niewskazane. Dziecko głodne nie może się skupić i skoncentrować, a oprócz tego sięga po produkty dla niego nie polecane takie jak słodycze czy słone przekąski.
Nie zapominajmy także o drugim śniadaniu, zwłaszcza w przypadku dzieci. Chociaż nie jest to posiłek obfity (ma pokrywać 10 - 15% dziennego zapotrzebowania energetycznego), warto zadbać aby był pełnowartościowy. Drugim śniadaniem może być po prostu gotowa kanapka z pieczywa pełnoziarnistego (pieczywo razowe, graham) z dodatkiem produktu białkowego (past z nasion roślin strączkowych, pieczonych mięs, twarogu, jajek), koniecznie z dodatkiem warzywa lub owocu.
Biali wrogowie
Czas spędzony w domu warto wykorzystać na rozprawienie się z naszymi nieprawidłowymi nawykami żywieniowymi tj. nadmiernym soleniem i cukrzeniem potraw. Zbyt wysoki poziom sodu w diecie może przyczyniać się m.in. do wzrostu ciśnienia tętniczego krwi, zwiększa ryzyko udaru, sprzyja rozwojowi niektórych nowotworów. Zamiast soli warto stosować przyprawy ziołowe i korzeniowe. Warto wiedzieć, iż sól znajduje się także w takich produktach jak: pieczywo, wędliny, sery, serki do smarowania, warzywa konserwowe, konserwy mięsne, zupki i sosy w proszku. Dlatego też im mniej przetworzonych produktów tym lepiej! W okresie, w którym jesteśmy w domu i możemy więcej czasu poświęcić na przygotowywanie posiłków zrezygnujmy z tych produktów, które dostarczają nam dużej ilości soli.
Cukier nie dostarcza żadnych niezbędnych składników odżywczych, jest tylko źródłem kalorii. Nadmierne spożycie cukrów prostych może prowadzić do otyłości i jej powikłań m.in. zespołu metabolicznego, próchnicy zębów, a u dzieci kształtuje nieprawidłowe nawyki żywieniowe.
Wspólne posiłki przeciw wspólnemu „wrogowi”
Jedzenie posiłków razem z rodziną jest niezastąpionym czynnikiem wzmacniania więzów rodzinnych a także rozładowania stresu związanego z trudną sytuacją przebywania non-stop w domu czasami w małych mieszkaniach. W okresie pandemii nie zapraszamy na wspólne biesiadowanie dalszych członków rodziny ani znajomych. Spędzamy ten czas z najbliższą rodziną. Wspólne przygotowywanie a potem spożywanie posiłków pomaga właściwie zorganizować posiłki i konsekwentnie utrzymać zasadę regularnego i prawidłowego odżywiania.
Dla niejadków dobrym pomysłem jest wspólne gotowanie i tworzenie kolorowych potraw. Dzieci chętnie pomagają w kuchni. Warto podjąć to wyzwanie pomimo zamieszania i ewentualnego bałaganu jaki może mieć miejsce.
Zrezygnuj z przekąsek
Przebywanie w domu niestety sprzyja sięganiu po różne przekąski między posiłkami. Jeśli mamy ochotę na zjedzenie czegoś między głównymi posiłkami zjedzmy owoc, warzywo, napój mleczny lub „zdrowy” deser (np. sałatkę owocową, ciasto na bazie warzyw, kanapkę z warzywami). Dobrą przekąską jest także garść orzechów lub nasion np. słonecznika, dyni. Bardzo istotne jest to w przypadku dzieci, które niestety chętnie sięgają po przekąski typu batonik, ciastko, chrupki, paluszki. Powoduje to, że dziecko nie jest w stanie potem zjeść pełnowartościowego posiłku.
Praktyczne rady jak wzmocnić swoją odporność:
stosuj urozmaiconą dietę
do każdego posiłku jedz warzywa lub owoce (korzystaj także z tych mrożonych)
Wydawnictwo Poradnia K wydaje bezpłatnie książkę „Koronawirus. Książka dla dzieci” z ilustracjami Axela Schefflera (znanego z „Gruffalo”) i rekomendacjami pediatrów immunologów: dr. hab. med. Wojciecha Feleszki i dr. med. Pawła Grzesiowskiego oraz zespołu ekspertów medycznych Grupy LUX MED.
Teraz książka dostępna w mistrzowskim wykonaniu Borysa Szyca w formie darmowego audiobooka - posłuchaj lub ściągnij!
FORMAT MP3
Książka jest przewodnikiem dla dzieci i rodziców. Zawiera odpowiedzi na pytania, z którymi się dziś spotykamy: „Co to jest koronawirus?", „Jak się można zarazić?", „Co się stanie, jeśli złapiesz koronawirusa?", „Dlaczego część miejsc, do których chodzimy, jest teraz zamknięta?", „Co mogę zrobić, żeby pomóc"?
Chcemy Wam zaprezentować kilka historyjek społecznych, które w tym trudnym dla wszystkich czasie mogą ułatwić wam wspólne funkcjonowanie z dziećmi. Historyjki społeczne są jak „opowiadanie życia” – przedstawiają dzieciom i dorosłym z ASD (również wszystkim neuronietypowym i neurotypowym) otaczającą rzeczywistość.
Pomagają zrozumieć i zaakceptować siebie oraz swoje miejsce w społeczeństwie. Polecamy Państwu również stronę: https://autyzm.life/historyjki-spoleczne/,z której to zaczerpnęliśmy te historyjki.
***
Mimo tego, że ostatnio edukacja odbywa się w domach, musimy z dzieckiem wypracować rutynę porannego wstawania.
Nie mogę rano wstać – historyjka społeczna
Nie lubię wstawać rano. Jest mi zimno i źle. Razi mnie światło. Długo trwa zanim zwlokę się z łóżka i dojdę „do siebie” – czyli poczuję się dostatecznie dobrze. Mama mówi, że przejście ze świata nocy do świata dnia bywa nieprzyjemnym uczuciem i potrzeba czasu żeby organizm oswoił się z temperaturą i światłem dziennym. Mój organizm oswaja się powoli.
Wolę gdy rodzice budzą mnie dużo wcześniej. Wtedy mogę sobie spokojnie poleżeć. Przyzwyczajenie do świata dnia w moim przypadku musi potrwać około 30 minut. Później ubieram się i ścielę łóżko. Zasłaniam dokładnie żaluzje, żeby nie drażniły mnie poranne promienie słońca. Siadam i nakrywam się swoim ulubionym kocem. Nakrywam nawet głowę. Jest mi ciepło i dobrze – wtedy mogę spokojnie jeść śniadanie. Ale często zdarza mi się przysnąć. Dopiero po śniadaniu moje ciało nabiera odpowiedniego ciepła i energii wtedy idę się umyć. A później gdy już wszystko ogarnę – tata zawozi mnie do szkoły.
Podkreślę zdania, które mówią prawdę o mnie:
Nie lubię rano wstawać.
Wolę kiedy rodzice budzą mnie dużo wcześniej i mogę jeszcze poleżeć.
Lubię wstawać wcześnie.
Razi mnie poranne światło.
Rano jest mi zimno.
Drażnią mnie odgłosy za oknem.
Lubię gdy rano cichutko gra muzyka np. radio.
Nie lubię się myć od razu po przebudzeniu. Wolę zrobić to później.
Nie lubię się spóźniać do szkoły.
Nie lubię pośpiechu.
Co lubisz robić przed wstaniem z łóżka?
***
Czasami trudno się dogadać. Kiedy dziecko nie ma ochoty na rozmowę wypróbujmy alternatywną formę dialogu.
„Komiksowe rozmówki to strategie interaktywne, które pomagają zrozumieć założenia dziecka, nastolatka lub dorosłego dotyczące jakiejś sytuacji towarzyskiej. Komiksowe rozmówki tworzy się za pomocą prostych rysunków ludzików, „chmurek myśli” i dymków, w których znajdują się słowa, aby wizualnie odwzorować interakcje społeczne. Z użyciem kolorowych długopisów i kartek rysuje się ludziki, które reprezentują daną osobę oraz innych ludzi biorących udział w interakcji. Dymki wypełniają słowa demonstrujące to, co osoby te powiedziały oraz co – jak zgadujemy – mogły pomyśleć. Można zakodować treść o ładunku emocjonalnym za pomocą kolorów. Taka strategia pomaga nauczycielowi, terapeucie lub rodzicowi dowiedzieć się, jakie są założenia dziecka oraz w jaki sposób patrzy ono na dane wydarzenie. Z komiksowych rozmówek mogą korzystać ludzie w każdym wieku, nie tylko dzieci.
***
Wspólne uczenie się, odrabianie prac domowych i poprawianie błędów. Aby nasze dziecko nie miało poczucia porażki musimy rozmawiać z nim, że jest uczniem a uczniowie popełniają błędy.
Błąd w zadaniu szkolnym – historyjka społeczna
Błąd to pomyłka. Wszyscy uczniowie czasem się mylą. Dlatego większość uczniów się nie dziwi, widząc błędy w swoich zeszytach. Mogą być smutni lub rozczarowani, ale tak naprawdę nie są zaskoczeni.
Jeśli uczniowie spodziewają się błędów, są gotowi na rozczarowanie, które się pojawi, kiedy zobaczą poprawioną pracę. Jeśli uczniowie spodziewają się błędów, łatwiej im zachować spokój, zastanowić się i poradzić sobie z błędem.
Czasami uczniom każe się poprawiać błędy w zeszytach. To jeden z powodów, dla których ołówki mają gumki. Uczniowie starają się zrozumieć, co zrobili źle. Następnie pomyłkę wycierają gumką i poprawiają. To jeden ze sposobów na radzenie sobie z błędami.
Innym razem trudno powiedzieć, dlaczego odpowiedź jest błędna. Uczniom najlepiej się myśli, kiedy zachowują spokój. Czasami błąd łatwiej będzie poprawić, jeśli uczeń dłużej się zastanowi. To kolejny świetny sposób na radzenie sobie z błędami.
Często jest tak, że uczniowie potrzebują pomocy w radzeniu sobie z błędami. Starają się zrozumieć, co zrobili źle, zastanawiają się przez dłuższy czas, ale wciąż nie mogą sobie poradzić z błędem. proszą więc o pomoc. Prośba o pomoc to kolejny świetny sposób na radzenie sobie z błędem.
Jestem uczniem. Będę popełniał błędy. Uczę się, jak być na nie gotowym. W ten sposób nauczę się świetnie radzić sobie ze swoimi błędami (Gray, 2015).
***
Kiedyś nadejdzie czas powrotu do szkoły. Uprzedźmy nasze dzieci o tym fakcie, wspólnie przypomnijmy sobie plan zajęć, kolegów i koleżanki, nauczycieli oraz ulubione miejsca w szkole. Wiadomo nikt nie lubi powrotów, ale stopniowo łatwiej nam to będzie oswoić.
Po feriach do szkoły – historyjka społeczna
Po feriach trochę trudno jest mi wrócić do szkoły.
Trzeba wcześniej wstawać i znowu odrabiać lekcje. Dzień jest inny niż kiedy mam wolne.
Zaplanuj zmianę
Jutro idę do szkoły na godzinę 8:00. Mama kazała sprawdzić plan w komputerze – mógł się zmienić. Muszę spakować potrzebne rzeczy do plecaka i sprawdzić czy mam coś zadane – wyznaczyła czas do obiadu. Później już mi się zwykle nie chce i wolę grać w gry komputerowe. Jednak negocjuję z mamą termin i odwlekam swoje obowiązki do czasu po obiedzie. Odrobię zadania domowe i spakuję swój plecak dopiero po obiedzie. Wolę coś zjeść przed pracą.
Nie lubię wracać do szkoły po dłuższej przerwie takiej jak ferie zimowe. Muszę od nowa do wszystkiego się przyzwyczajać. Jednak z wiekiem przychodzi mi to łatwiej. W poniedziałek będę zaspany ale po szkole już poczuję ulgę. Wszystko wróci do normy. Tydzień podzieli się na dni pracy i weekendy. Lubię weekendy. Nie lubię poniedziałków.
***
Tydzień szkolny od jakiegoś czasu stanął na głowie. Starajmy się jednak z naszymi dziećmi wypracować sobie rutynę. Stwórzmy harmonogramy, domowe plany zajęć i miejsca pracy. Tylko rutyna może nas uratować.
Tydzień szkolny
Co oznacza dla uczniów tydzień szkolny?
Tydzień szkolny oznacza dni, w których odbywają się zajęcia szkolne. Te dni to: poniedziałek, wtorek, środa, czwartek, piątek. Osoby dorosłe często nazywają te dni roboczymi, ponieważ pracują od poniedziałku do piątku.
Ale są osoby, które pracują również w sobotę i niedzielę, czyli w pozostałe dni tygodnia, czyli weekendy. To mogą być na przykład; lekarze, kierowcy ambulansów, autobusów miejskich, pociągów, piloci samolotów, policja, straż pożarna, służby drogowe i różne inne zawody, których praca jest potrzebna codziennie, niezależnie od pory dnia i nocy. Są osoby, które pracują od poniedziałku do soboty – istnieją różne grafiki pracy osób pracujących przez cały tydzień np. w galeriach handlowych.
W tygodniu szkolnym mogą pojawić się zmiany, czyli dni w których nie uczęszczasz do szkoły. Są to różnego rodzaju święta np. Święta Bożego Narodzenia lub Święta Wielkanocne. Mogą to być również wolne dni związane z obchodami uroczystości narodowych, przeważnie ich data jest zaznaczona w kalendarzu na czerwono np. Święto Niepodległości.
W tygodniu szkolnym mogą pojawić się wolne dni w związku z niespodziewanym wydarzeniem niezaznaczonym w kalendarzu na czerwono. Na przykład usterka hydrauliczna przez co w szkole nie będzie wody w piątek, więc piątek będzie dniem wolnym od zajęć szkolnych. Zajęcia szkolne są odwołane. Nie będzie lekcji w ten dzień. Albo złe warunki pogodowe np. zimowa zamieć lub mróz poniżej 20º C w związku z czym, dyrektor szkoły odwołuje zajęcia np. do poniedziałku. Warunki pogodowe są od nas niezależne. Dlatego, nie możemy przewidzieć dokładnej daty występowania zmian. Nie możemy przewidzieć wszystkich zmian w planie szkolnym. Nie można przewidzieć wszystkich zmian w tygodniu szkolnym.
***
Ustalcie wspólną, łatwą do odczytania mowę ciała.
Kciuk w górę – mowa gestów
Kciuk w górę to pozytywny gest. Oznacza, że wszystko poszło ok! Oznacza również, że wszystko gra! Coś nam się udało i jesteśmy zadowoleni.
Kciuk w górę, pokażemy odpowiadając na pytanie: czy wszystko jest w porządku?
Kciuk w górę, pokażemy rodzicom gdy dobrze zaliczymy egzamin.
Kciuk w górę oznacza okay, udało się, jestem zadowolony!
Kciuk w górę podniesiemy gdy chcemy kogoś nagrodzić, na przykład za dobrą akcję podbramkową lub gdy ktoś wykonał decydujący ruch pionkiem na szachownicy.
Gest „ok” pokażemy koleżance, która ubrała nową sukienkę. Wtedy powiemy: świetnie wyglądasz!
Podniesiony kciuk oznacza również „super” jak lajk na FB.
Kciuk w górę zobaczymy w odpowiedzi na pytanie: jak się czujesz? Jeśli oczywiście ta osoba czuje się dobrze.
Przeciwieństwem tego gestu jest „kciuk w dół”. Możemy go zobaczyć kiedy ktoś nie zdał egzaminu, przegrał grę, jest smutny lub źle się czuje – gdy coś poszło nie tak lub coś, czy zachowanie kogoś nam się nie podoba. Ten gest nie ma pozytywnego przekazu – oznacza głównie „źle”.
Wraz z nadejściem wiosny z szaf i szafek wyciągamy kolorowe trampki, tenisówki i adidasy. Warto zastanowić się w jaki sposób możemy je odświeżyć, aby nabrały nowego, niepowtarzalnego wyglądu. Natomiast przy okazji wybierania kolorowych koszulek i bluz – możemy również spróbować zaskoczyć swoich bliskich pomysłowością i energią w… porządkowaniu swoich rzeczy.
Wasi Rodzice/Opiekunowie z pewnością docenią taką pomoc
Zatem: ZAINSPIRUJMY SIĘ
Kilka podpowiedzi, jak stawiać pierwsze kroki w „sztuce” modnego wiązania sznurówek, troczków, apaszek, krawatów i… porządkowania, układania odzieży:
Chcecie zaskoczyć swoich bliskich porządkiem i umiejętnością efektownego składania ubrań? Zerknijcie TUTAJ
***
Potraficie zawiązać sznurówki w 2 sekundy? Spróbuj – TUTAJ
***
Niebanalne pomysły modowe, czyli ciekawe sposoby wiązania pasków, troczków, apaszek itp. Jeśli np znudziło się Wam tradycyjne wiązanie sznurówek? Oto kilka pomysłów – TUTAJ
***
Jak w kilka sekund zawiązać krawat? Dowiesz się TUTAJ
04.05.2020
EKSPERYMENTY DLA DZIECI
Eksperymenty dla dzieci w domu, przedszkolu lub w szkole to zawsze świetny pomysł na wspólną zabawę. Atrakcyjne i bezpieczne eksperymenty mogą zaciekawić światem nauki i… obudzić w każdym, bez względu na wiek, niesamowitego Na
Eksperyment z wędrującą wodą spodoba się młodszym i starszym dzieciom, ale trzeba się uzbroić w małą dawkę cierpliwości. Należy przygotować sześć przezroczystych szklanek lub kubków podobnej wielkości. Co drugą szklankę wypełniamy wodą i dodajemy do niej barwnik (jeśli go nie macie, do barwienia wody można użyć kolorowej bibuły). Bibułę wkładamy do ciepłej wody, a do szklanych kubków wkładamy papierowe ręczniki, złożone w paski. Co się dzieje z wodą? Po upływie krótkiej chwili woda zacznie się przemieszczać, wypełniając puste pojemniki.
Eksperymenty dla dzieci: samoczynnie napełniające się balony. Ten eksperyment to niestandardowy sposób na nadmuchanie balona. Musimy przygotować przede wszystkim balony, butelkę, sodę oczyszczoną i ocet winny. Poprzez lejek nasypujemy do pustego balona niewielką ilość sody. Następnie bierzemy butelkę i nalewamy do niej octu winnego oraz barwnik. Ostatni krok to nałożenie na butelkę balona i… czekamy, aż zacznie się napełniać.
Eksperymenty dla dzieci: chmurka w butelce. Kolejne proste doświadczenie, które można wykonać niemal w każdych warunkach. Do przeprowadzenia eksperymentu potrzebne są: butelki wykonane z przezroczystego plastiku, gorąca woda i kostki lodu. Plastikową butelkę należy wypełnić gorącą, ale nie wrzącą wodą. Odczekaj chwilę i wylej ostrożnie pół butelki. Następnie włóż kostkę lodu do otworu butelki. Co się wtedy wydarzy? Poniżej kostki lodu pojawi się mglista chmurka, czyli skroplona para wodna, a właściwie bardzo małe krople wody, będące już w stanie ciekłym. Sama para wodna jest bowiem niewidoczna i to warto wyjaśniać dzieciom.
Eksperymenty dla dzieci: Wyhoduj własną roślinkę. Bardzo znany i lubiany eksperyment, który uwielbiają dzieci w każdym wieku. Choć nie jest spektakularny w fazie wykonawczej i wymaga trochę cierpliwości, a także wytrwałości, to można dzięki niemu zaobserwować ciekawy proces rozwoju. W doświadczeniu tym mamy okazję zaobserwować, jak rozkwita zasadzona roślina. Do doświadczenia „od nasionka do rośliny: potrzebujemy nasion (najlepiej rzeżuchy), trochę waty, wodę, podstawkę pod doniczkę (kubek po jogurcie będzie w sam raz). Wkładamy watę na dno podstawki. Całość zalewamy wodą tak, by woda się nie wylewała, zaś wata była odpowiednio nasączona. Na wilgotna powierzchnię z watowego dna rozsypujemy nasiona rzeżuchy. „Doniczkę” najlepiej postawić na parapecie, by codziennie podziwiać zachodzące zmiany – jak pęcznieją i kiełkują nasiona, jak rosną i jak zaczynają pojawiać się pierwsze listki. Po upływie około 10 -12 dni wyhodowana rzeżucha nadaje się do spożycia
Mieszanie kolorów. Eksperyment pokazuje, w jaki sposób, mieszając podstawowe kolory, możemy stworzyć inne. Potrzebne będą: naczynia (np. słoiki), woda, oliwa i barwniki do żywności. Wlewamy wodę tak, by zajmowała ½ naczynia. Następnie zabarwiamy ją. Pozostałą przestrzeń uzupełniamy oliwą i dodajemy drugi kolor. Słoiczki zakręcamy. Przy potrząsaniu kolory się mieszają, potem wracają na swoje miejsce. Proste, prawda?
Jak oddzielić żółtko od białka? Stłuczone jajko bardzo nam się przyda! W planach badawczych widnieje kolejne nurtujące nas pytanie „jak oddzielić żółtko od białka?”. Do tego zadania potrzebujemy plastikowej butelki. Zatrzymujemy ją na jajkiem, lekko naciskamy plastik, by wypuścić powietrze i jednocześnie wessać żółtko do środka, wtedy szybko podnosimy, by żółta część nie uciekła nam z powrotem, tylko przekładamy do drugiej miski! Kiedyś to zadanie wydawało mi się skomplikowane, ale kto nie próbuje ten … jak to było? W każdym bądź razie, nie tylko ja przekonałam się o tym jakie to proste! Krzyś z Damiankiem bezbłędnie powtórzyli zadanie! Warto pozwolić dzieciom spróbować, nie dość, że to świetna zabawa to równocześnie dobre ćwiczenie dla paluszków.
Dla nauczycieli
Drogie Koleżanki i Drodzy Koledzy!
Minęły już dwa tygodnie kwarantanny. Nauczanie zdalne trwa. Na początku zachęcam do obejrzenia filmu “Nadzieja nie umiera nigdy” – film ze specjalnym przesłaniem do nauczycieli nagrali laureaci Konkursu Nauczyciel Roku, organizowanego przez Głos Nauczycielski. “Bądźmy razem”, “bądźmy dla siebie dobrzy” – tak Nauczyciele Roku wspierają swoje koleżanki i kolegów.
Po rozmowach z wieloma rodzicami i uczniami wiem, że nie jest łatwo. Choć nauczyciele i uczniowie bardzo się przykładają. Nie będę pisała o realizacji podstawy programowej , bo każdy to robi. Pamiętajmy jednak o tym, że uczniowie znajdują się w różnych sytuacjach rodzinnych. Dla niektórych dom jest schronieniem, a dla innych codzienną gehenną, walką o swoje być albo nie być. Są dzieci, które nie włączą kamerki czy mikrofonu, bo nie chcą, aby ktoś odkrył z czym się zmagają lub w jakich warunkach żyją. Nie chcą doznać wstydu ani wykluczenia z powodu domowych awantur. Szkoła była dla nich azylem, chwilową ucieczką od problemów. Mogli spotkać się z przyjaciółmi. A co z dziećmi, młodzieżą w stanie depresyjnym ? Co z ich emocjami?
Uczniowie nie mogą poczuć się zostawieni sami sobie, potrzebują namiastki normalności.
Żyją teraz w świecie, którego nie rozumieją, boją się o to, czy zobaczą swoich przyjaciół, czy w wakacje będą mogli się z nimi spotkać… Do tego w mediach też pełno wiadomości na temat pandemii. Przesyt powoduje dezorientację, wzrasta strach o przyszłość. Powinniśmy pomóc uczniom zrozumieć kwarantannę, nie dokładajmy im niepotrzebnych bodźców.
Znalazłam w Internecie ciekawe lekcje wychowawcze, przesyłam z nadzieją, że je wykorzystacie na swoich zajęciach.
W związku z wprowadzoną pracą zdalną ,jako formę wsparcia dla dzieci ,w ramach pomocy psychologiczno- pedagogiczne zapraszamy do odwiedzenia poniższych stron internetowych:
jest utożsamiana z chęcią, wolą, wzbudzaniem w sobie energii wykorzystywanej do rozpoczęcia, kontynuacji i finalizacji zaplanowanego działania,
wiąże się z realizacją naszych potrzeb.
Wyróżnia się motywację zewnętrzną, w której wykorzystuje się różne motywatory – nagrody, kary oraz wewnętrzną, tzw. automotywację, która sprowadza się do pobudzania samego siebie w celu realizacji zadań.
Człowiek odczuwa wiele różnorodnych potrzeb, wśród nich potrzebę autonomii, czyli niezależności i swobody w podejmowaniu samodzielnych decyzji oraz potrzebę kompetencji, czyli rozwoju i relacji z ludźmi.
Rozpoznanie potrzeb i celów dziecka jest jednym ze sposobów pobudzania jego wewnętrznej motywacji.
Porady dla rodziców
Pobudzaj wewnętrzną motywację dziecka, rozbudzaj jego zainteresowania, pasje, ciekawość świata i ludzi.
Zaakceptuj, że dziecko jest inne niż ty – akceptuj je bezwarunkowo, pokazuj, że w nie wierzysz.
Zachęcaj dziecko do rozwoju zgodnie z jego potrzebami i preferencjami.
Obserwuj, gdzie tkwią jego talenty, jaką ma strategię uczenia się.
Wzmacniaj poczucie autonomii dziecka: pozwól mu decydować, wybierać (gdy to możliwe), szanuj te wybory, ale wskazuj na ich konsekwencje, zamiast kar i nagród.
Akceptuj błędy (można jej poprawiać), ale prowokuj do wyciągania wniosków i budowania planów naprawczych.
Powołuj się na fakty – kiedy jesteś niezadowolony z zachowania dziecka, wyraź własne emocje, poinformuj o problemie i sprowokuj, by dziecko samo poszukało jego rozwiązania. Spokojnie czekaj…
Bądź wiarygodny i konsekwentny w tym, co mówisz i robisz – dziecko cię obserwuje i naśladuje. Jesteś dla niego wzorem.
Zastanów się, czy niektórych z tych objawów nie obserwujesz u swoich dzieci. Istotne, że występowanie nawet większości z nich, nie musi świadczyć o uzależnieniu, ale na pewno jest wyraźnym sygnałem do niepokoju i działania.
rozdrażnienie spowodowane koniecznością przerwania lub brakiem możliwości korzystania z komputera/internetu;
długotrwałe sesje aktywności w sieci, na przykład
częste korzystanie z internetu bez przerwy przez trzy godziny lub dłużej;
wyraźnie osłabiona kontrola (lub jej brak) czasu spędzanego przed komputerem lub w internecie;
zaniedbywanie dotychczasowych zainteresowań, znajomości, form spędzania czasu na rzecz korzystania z komputera/internetu;
korzystanie z internetu nawet wtedy, gdy nie jest to już interesujące;
powtarzające się kłótnie z innymi członkami rodziny, związane z nadużywaniem komputera/internetu;
izolowanie się od ludzi, związane z przebywaniem w sieci lub nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów jedynie przez internet;
monotonna i jednorodna aktywność przy komputerze, na przykład trwale ograniczająca się do grania w jedną grę lub wielogodzinnej obecności na portalu społecznościowym;
przedkładanie życia w świecie wirtualnym nad życie w świecie realnym;
wzrost intensywności nieprzyjemnych stanów emocjonalnych, jak rozdrażnienie, apatia, poczucie nudy itp.;
korzystanie z internetu po kryjomu lub kłamstwa dotyczące czasu lub zakresu korzystania z sieci.
JAK REAGOWAĆ?
Nazwać problem.
Porozmawiać z dzieckiem i powiedzieć mu, co niepokojącego widzi w jego zachowaniu. Zdiagnozować sytuacje trudne, w których dziecko „sięga” po internet – wspólnie z dzieckiem powinni poszukać alternatywy (np. działań, które sprawiają równie dużo przyjemności lub w podobny sposób pomagają odreagować negatywne emocje).
Ustalić harmonogram dnia – zrównoważyć czas spędzany przez dziecko w sieci i poza nią.
Ustalić zasady i etapy ograniczania korzystania z internetu. Warto wraz z dzieckiem omówić stopniowe ograniczenie czasu spędzanego przed ekranem.
Nagradzać sukcesy w ograniczaniu czasu spędzanegow internecie.
Odłączyć internet lub wyłączyć komputer, gdy dziecko korzysta z niego w sposób, który zagraża jego zdrowiu lub życiu (powoduje np. zaniedbywanie podstawowych potrzeb fizjologicznych, uniemożliwia funkcjonowanie w codziennym życiu).
Wyjaśnić dziecku przyczyny tych ograniczeń lub odłączenia internetu. Rozmowy o tym, co się dzieje i dlaczego są niezwykle istotne. Dziecko będzie się czuło bezpieczniej, gdy pozna nasze intencje.
Kontakt z profesjonalistą (pedagogiem szkolnym, psychologiem, poradnią ds. uzależnień).
W języku potocznym często używamy, a może nawet nadużywamy słowa „depresja”. Mówimy: „chyba mam depresję”, „co za depresyjna pogoda”, „nie bądź taki depresyjny”. Zazwyczaj, kiedy tak mówimy, myślimy o naszej reakcji na jakieś trudne wydarzenia, które wywołało w nas smutek, przygnębienie, gorsze samopoczucie, żal czy frustrację. Używanie w życiu codziennym terminu „depresja” nie ma nic wspólnego z faktyczną definicją tego słowa. Za to może doprowadzić do lekceważenia objawów tej prawdziwej. Dlatego warto znać jej objawy, przyczyny i wiedzieć, gdzie można szukać pomocy.
Co to jest depresja
Często dziecko, które cierpi na depresję, jest traktowane przez otoczenie (rodziców, szkołę) jako leniwe, wiecznie niezadowolone czy smutne. Niektórzy nawet próbują bezskutecznie motywować dzieci i młodzież z depresją, mówiąc: „weź się w garść”, „otrząśnij się z tego”, „nie przesadzaj, już nic się nie dzieje”.
O dziecięcej depresji mówi się od niedawna. Wcześniej chorobę tę diagnozowano tylko u ludzi dorosłych. U dzieci była ona niezauważana, ponieważ nikt nie pytał ich o to, co czują czy w jakim są nastroju. Dziś wiem, że dzieci podobnie jak dorośli doznają frustracji, rozczarowania, przeżywają smutek związany ze stratą w ich życiu. Jeśli te trudne uczucia wywołane różnymi sytuacjami nie mijają i dzieci przez długi czas (nawet kilku miesięcy) przeżywają smutek czy obniżony nastrój, to możemy powiedzieć, że cierpią na depresję. W przypadku zwykłego smutku zwykle pomaga miła niespodzianka, prezent, wspólne spędzanie czasu z rodzicami, pozytywna uwaga rodziny. W przypadku depresji to za mało.
Depresja jest chorobą, która może zagrażać życiu. Jest to długotrwały, szkodliwy i poważny stan z nadmiernie obniżonym nastrojem oraz objawami psychicznymi, behawioralnymi i fizycznymi.
Objawy depresji – co powinno zaniepokoić
Objawy depresji zależą od etapu rozwojowego dziecka. Im jest ono młodsze, tym trudnej mu powiedzieć, co czuje, podzielić się z rodzicem swoim stanem emocjonalnym, tym co przeżywa.
Dzieci przedszkolne i wczesnoszkolne często skarżą się na różne dolegliwości somatyczne jak:
bóle brzucha,
bóle głowy,
bóle nóg,
brak apetytu, łaknienia,
mimowolne moczenie się.
Możemy u nich też zaobserwować:
apatię,
zwiększoną drażliwość,
brak zainteresowań czynnościami, np. zabawą, którą wcześniej lubiło,
niechęć do współpracy,
lęk separacyjny,
brak zainteresowania lekcjami.
Objawy młodzieżowej depresji są nieco inne:
smutek, przygnębienie, płaczliwość, łatwe wpadanie w złość lub rozpacz, co może demonstrować się wrogością w stosunku do otoczenia,
zobojętnienie, apatia, utrata zdolności do przeżywania radości; młody człowiek przestaje cieszyć się wydarzeniami czy rzeczami, które wcześniej sprawiały mu radość,
zaprzestanie aktywności, która wcześniej sprawiała satysfakcję np. zabawa, hobby, spotkania ze znajomymi; młodzież odmawia też chodzenia od szkoły, wychodzenia z domu, ze swojego pokoju, zaniedbuje higienę osobistą,
wycofanie się z życia towarzyskiego,
nadmierna reakcja na krytykę, drażliwość czy złość, nawet kiedy rodzic zwróci uwagę w bardzo delikatny sposób i w bardzo błahej sprawie,
depresyjne myślenie, które wyraża się w słowach „wszystko jest bez sensu”, „jestem beznadziejny”, „nikt mnie nie lubi”, „i tak mi się nie uda” itp.,
nieuzasadnione uczucie lęku – „sam nie wiem czego się boję”,
podejmowanie impulsywnych, nieprzemyślanych działań, aby złagodzić lęk, napięcie i smutek, np. picie alkoholu, zażywanie narkotyków,
działania autodestrukcyjne – samookaleczanie się np. cięcie ciała ostrym narzędziem, przypalanie ciała zapalniczką czy papierosem, gryzienie się, drapanie aż do krwi; rozmyślne zadawanie sobie bólu,
myśli rezygnacyjne – „życie jest beznadziejne”, „po co ja żyję”, „lepiej by było, gdybym umarła”,
myśli samobójcze – rozmyślanie i fantazjowanie na temat własnej śmierci, planowanie jej, a w skrajnych przypadkach dokonanie samobójstwa.
Mając do czynienia z młodym człowiekiem z depresją, możemy też zaobserwować wiele objawów niespecyficznych jak:
zaburzenia koncentracji i trudności z zapamiętaniem, które powodują trudności w nauce, pogorszenie wyników edukacyjnych, opuszczanie lekcji.
pobudzenie psychoruchowe – w wyniku przeżywanego lęku i napięcia dziecko wykonuje wiele bezsensownych ruchów np. skubie ubranie, zaciera ręce itp.
podejmowanie niektórych aktywności w nadmiarze, jak oglądanie TV czy granie w gry.
zwiększenie lub zmniejszenie apetytu.
problemy ze snem – trudności z zasypianiem, wybudzenia w nocy, budzenie się wcześnie rano, nadmierna senność.
Przyczyny depresji
Jak każda choroba, również depresja ma swoje przyczyny. Lekarze i psycholodzy uznają, że za depresję odpowiada kilka czynników:
Procesy biochemiczne zachodzące w mózgu U osób cierpiących na depresje dochodzi do zaburzeń równowagi między różnymi substancjami biochemicznymi w mózgu jak: serotonina, dopomina, noradrenalina, acetylocholina, histamina czy kwas gammaaminomasłowy (GABA).
Predyspozycje, czyli geny Oznacza to, że jeśli dziadkowie, rodzice, rodzeństwo chorowali na depresję, zwłaszcza we wczesnym okresie rozwoju i choroba nawracała, to ryzyko zachorowania u dziecka jest większe niż u jego rówieśników. Należy jednak pamiętać, że nie oznacza to, że taka osoba na pewno zachoruje.
Trudne wydarzenia,
których dziecko doświadczyło, a którymi nie było sobie w stanie poradzić i także nie otrzymało pomocy ze strony dorosłych. Czyli to wszystko, co może negatywnie wpłynąć na funkcjonowanie dziecka i przyczynić się do odczuwania przewlekłego stresu, np. zaniedbywanie, brak wsparcia i opieki ze strony rodziców, nadmierne oczekiwania i wymagania, którym dziecko nie jest w stanie sprostać. Inne trudne wydarzenia, które mogą przyczynić się do zaburzeń depresyjnych, to:
– molestowanie, wykorzystanie seksualne,
– brak poczucia bezpieczeństwa,
– wysoki poziom trudnych emocji z powodu śmierci rodzica, członka rodziny, konflikty w rodzinie, choroba rodziców, choroba własna dziecka,
– zarwanie więzi z ukochaną osobą
– dziewczyną, chłopakiem,– utrata przyjaciół,
– problemy szkolne – niskie wyniki edukacyjne pomimo wkładanego wysiłku, przemoc, wykluczenie społeczne przez rówieśników.
Czynniki psychogenne Obejmują indywidualną konstrukcję psychiczną, np. niska samoocena, skłonności do samokrytyki, skłonności do automatycznego interpretowania faktów i wydarzeń za swoją niekorzyść.
Gdzie szukać pomocy
Depresja jest chorobą i dlatego warto wiedzieć, gdzie można szukać pomocy.
Podstawowymi metodami leczenia depresji są działania niefarmakologiczne w postaci psychoterapii oraz działania medyczne i włączenie leków.
Psychoterapię indywidulaną, grupową, rodzinną prowadzi osoba, która jest certyfikowanym psychoterapeutą (nie tylko psychologiem). Zwykle jest to psycholog lub lekarz psychiatra, który odbył odpowiednie kilkuletnie szkolenie i uzyskał tytuł psychoterapeuty. Na stronach Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego można znaleźć listę certyfikowanych psychoterapeutów.
Jeśli samo oddziaływanie psychologiczne nie przynosi efektu, należy włączyć leczenie farmakologiczne. Stosowanie leków jest metodą uzupełniającą dla psychoterapii. O zastosowaniu leków decyduje lekarz psychiatra dzieci i młodzieży. Kompleksowe leczenie depresji zwykle odbywa się w poradni zdrowia psychicznego. Kiedy dziecko ma nasilone skłonności do zachowań autodestrukcyjnych i istnieje zagrożenie samobójstwem, może okazać się konieczna hospitalizacja na oddziale psychiatrycznym dla dzieci i młodzieży. Warto wiedzieć, że w przypadku dziecka do 16 roku życia o leczeniu decydują tylko rodzice lub prawni opiekunowie. Kiedy dziecko skończy 16 lat, samo musi wyrazić zgodę na leczenie. Jeśli istnieje zagrożenie życia i zdrowia, np. nastolatek chce popełnić samobójstwo, może zostać przyjęty do szpitala i objęty leczeniem nawet bez zgody opiekunów czy samego nastolatka. Wówczas szpital zawiadamia sąd rodzinny, który w imieniu pacjenta lub jego opiekuna podejmuje decyzję co do dalszego postępowania.
Podsumowanie
Depresja jest choroba przewlekłą, nawracającą i zagrażającą życiu. Jej leczenie trwa długo, często psychoterapia jest wzmacniania farmakoterapią. Po pierwszym epizodzie depresji istnieje poważne ryzyko pojawienia się kolejnego. Pomoc dziecku zaczyna się od zrozumienia i uznania jego choroby jako poważnego stanu.
4. Jak poradzić sobie w czasie epidemii koronawirusa? Skorzystaj ze wsparcia psychologicznego - porady NFZ
Lęk, niekontrolowane emocje czy konflikty rodzinne – z takimi sytuacjami mamy do czynienia w okresie izolacji spowodowanej epidemią koronawirusa. Jak sobie z nimi poradzić? Jak nie poddać się lękowi i nie dać się obezwładnić stresowi? O skutecznych i sprawdzonych sposobach na odnalezienie się w nowej rzeczywistości opowie Dorota Minta, psycholog i psychoterapeuta, w cyklu internetowych podcastów.
Utrzymanie kwarantanny ma kluczowe znaczenie dla powstrzymania epidemii koronawirusa. Jednak przebywanie w izolacji na pewno ma wpływ na Twoją psychikę. Co zrobić, jeśli dopadają Cię lęki, gdy boisz się o przyszłość swojej rodziny, gdy przebywanie w czterech ścianach wywołuje napięcia i konflikty?
W trudnym czasie kwarantanny szczególnie potrzebujesz wsparcia psychologicznego, dlatego przygotowaliśmy serię internetowych podcastów.
– Cykl 10 minutowych podcastów zrealizowaliśmy wspólnie z Dorotą Mintą, psychoterapeutą z wieloletnim stażem, szefową fundacji StomaLife, która specjalizuje się w trudnościach psychologicznych dotyczących kryzysów i chorób przewlekłych – zaznacza Adam Niedzielski, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia.
3 kwietnia: Konflikty w rodzinie - jak do nich nie dopuścić?
4 kwietnia: Obniżenie nastroju - zrób nowy plan
5 kwietnia: Lęk przed utratą pracy - jak sobie z nim poradzić?
6 kwietnia: Techniki relaksacji - jak się zregenerować?
7 kwietnia: Społeczna odpowiedzialność - myśl o innych
8 kwietnia: Zespół stresu pourazowego - jak zadbać o swoją przyszłość?
9 kwietnia: Ruch to zdrowie, ale pamiętaj o bezpieczeństwie
Pierwszy z serii 10 bezpłatnych podcastów będzie można zobaczyć już 31 marca. Wszystkie opublikujemy na kanale YouTube – Akademia NFZ.
Patronat honorowy nad cyklem objęła Telewizja Polska.
Regularne ćwiczenia i całodobowa infolinia
Wsparcie psychologiczne to nie jedyne działanie Narodowego Funduszu Zdrowia, które ma pomóc nam w odnalezieniu się w dobie koronawirusa.
W marcu wspólnie w Telewizją Polską zachęcaliśmy do porannej gimnastyki. Podczas porannego pasma „Pytania na śniadanie”, razem z trenerkami Exercise is Medicine, pokazywaliśmy proste ćwiczenia, które pozwalały na zachowanie dobrej kondycji. Dłuższe zestawy ćwiczeń, np. zajęcia rozciągające, relaksujące i na zdrowy kręgosłup, można obejrzeć na kanale YouTube – Akademia NFZ.
Przedświąteczny czas budzi w każdym z nas niespodziewane pokłady pomysłowości. Własnoręcznie wykonane ozdoby z pewnością dodadzą wyjątkowego uroku. To również okazja, aby wspólnie i kreatywnie spędzić czas, którego efektem będą „autorskie dzieła” wywołujące uśmiech na twarzach wszystkich domowników
Czujemy bezradność i niepewność? Mamy wahania nastroju, dopada nas lęk lub frustracja? Nie mamy ochoty na podejmowanie działania? Czujemy natłok obowiązków…
To tylko niektóre pytania, które możemy sami sobie zadać. Zadanie takich pytań jest jednak już pierwszym krokiem, aby nie czekając na odpowiedź – ZADBAĆ O SIEBIE.
MAMY PRAWO: mieć czasami „gorszy dzień”, czuć złość, mieć poczucie bezsilności, być zmęczonymi i odczuwać niechęć do działania – w związku z tym mamy też prawo, aby ZADBAĆ O SIEBIE.
Każdego dnia znajdźmy czas tylko dla siebie: poczytaj książkę, weź kąpiel, posłuchaj muzyki…
W życiu każdego z nas powinna występować równowaga pomiędzy pracą (fizyczną i umysłową), a relaksem.
„Motywacja jest tym, co pozwala Ci zacząć. Nawyk jest tym, co pozwala Ci wytrwać”. (Ryum Jim)
1. Udział w Narodowym Czytaniu Wesela w Publicznej Bibliotece w Działoszynie.
Ogólnopolska akcja organizowana przez prezydenta RP ma służyć promocji czytelnictwa i budzi coraz większe zainteresowanie wśród całego społeczeństwa. Dramat został przeczytany z podziałem na role. Każdy z czytających wcielając się w wybraną postać „Wesela” wprowadził zgromadzonych w klimat wydarzenia opartego na faktach – wesela poety i dramaturga z chłopką z podkrakowskich Bronowic. Wspólne czytanie okazało się miłą atrakcją spędzania czasu wolnego a to dzięki zaangażowaniu zaproszonych gości i naszych pracowników. Na koniec spotkania każdy mógł podstemplować swój egzemplarz „Wesela” specjalną, okolicznościową pieczęcią przygotowaną przez Kancelarię Prezydenta.
2. Owce w sieci - zajecia dla klas I-III
Celem zajęć jest edukacja na temat zagrożeń związanych z korzystaniem przez dzieci z Internetu, telefonów komórkowych i innych nowych technologii. Cykl kreskówek dla najmłodszych internautów stał się okazją do nauki, pokazał ich internetowe zachowania w krzywym zwierciadle.
Kreskówki odwołują się do klasycznej opowieści o walce dobra ze złem. Występują w nich postacie archetypowe: mądry Baca, naiwny Jasiek, dzielny Gajowy, niewinne owce i barany oraz złe wilki. Kreskówki odwołują się do motywów ludowych – akcja rozgrywa się w szałasie na hali, bohaterowie przytaczają tradycyjne porzekadła, posługują się gwarą. Opowieści odzwierciedlają jednak współczesną kulturę dziecięcą i młodzieżową, obecny styl życia. Zakończenie każdej bajki zawiera morał, mówiący jak uniknąć zagrożeń.
3. Bicie rekordu
Dziękujemy wszystkim za włączenie się do akcji! Bez Was to by się nie udało! - SZKOLNY KLUB WOLONTARIATU
Jesteśmy dumni, że po raz kolejny nasza szkoła przystąpiła do akcji, angażując z powodzeniem tak wiele instytucji. Próba bicia Rekordu Guinnessa okazała się świetną okazją do wspólnej nauki resuscytacji i podstawowych czynności ratujacych życie przez najmłodszych i najstarszych.
W tym roku wspierały nas takie instytucje jak:
Urząd Miasta i Gminy Działoszyn
Rada Rodziców
OSP w Raciszynie
OSP w Działoszynie
NBS w Działoszynie
Komisariat Policji w Działoszynie
MGOPS w Działoszynie
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej ,,Zdrowie"
Biblioteka Publiczna w Działoszynie
RCRKiT w Działoszynie MGDK w Działoszynie
Komenda Powiatowa Policji w Pajęcznie
WKG Raciszyn
Specjalny Ośrodek SZkolno Wychpwawczy w Działoszynie
Zespoł Szkół im. M. Skłodowskiej w Działoszynie
4. Akademia Bezpiecznego Puchatka
Chcąc pomóc maluchom uniknąć różnego rodzaju zagrożeń, jak co roku pedagog szkolny realizuje dla klas I program ogólnopolski "Akademia Bezpiecznego Puchatka".
Celem Puchatkowego programu jest uczenie dzieci bezpiecznych zachowań nie tylko na drodze, ale i w innych sferach ich aktywności: w domu, w szkole czy w czasie zabawy. Tematyka poszerzona była o treści rozwijające efektywne zapamiętywanie, trening koncentracji oraz rozwijanie kreatywności Podsumowaniem, utrwaleniem i sprawdzianem wiedzy zdobytej podczas zajęć będzie udział w Ogólnopolskim Teście Wiedzy o Bezpieczeństwie.
5.Policyjna Akademia Bezpieczeństwa
Policyjna Akademia Bezpieczeństwa w Raciszynie miała kolejną odsłonę.
Uczniowie klas pierwszych i drugich rywalizowali ze sobą w Turnieju Sprawności Fizycznej i Wiedzy o Bezpieczeństwie
Nasi uczniowie wykazali się świetną znajomością wiedzy o bezpieczeństwie – na wszystkie pytania testu odpowiedzieli poprawnie. O końcowej klasyfikacji decydowały więc wyniki z części sprawnościowej i tak na podium stanęli :
1 miejsce Lena Kotynia i Franek Ostrycharz
2 miejsce Filip Smolarek i Adam Ostrycharz
3 miejsce Adam Majewski i Szymon Bociąga
Wszystkim dziękujemy za świetną zabawę i gratulujemy sukcesu.
Rok szkolny 2016/2017
Konkurs Sprawności Fizycznej oraz Wiedzy o Bezpieczeństwie - wrzesień
30 września w naszej szkole odbył się I etap Konkursu Sprawności Fizycznej oraz Wiedzy o Bezpieczeństwie dla uczniów klas drugich.
Konkurs ten przeprowadzany jest w ramach programu prewencyjnego ,,Policyjna Akademia Bezpieczeństwa”.
Celem tego konkursu było:
popularyzowanie zasad poszanowania i przestrzegania przepisów prawa,
utrwalenie wiadomości z zakresu bezpieczeństwa w ruchu drogowym i profilaktyki wiktymologicznej,
kreowanie pozytywnego wizerunku Policji w społeczeństwie.
Do I etapu przystąpili uczniowie klas drugich.
W I etapie konkursu uczniowie napisali test wiadomości z zakresu bezpieczeństwa w ruchu drogowym i profilaktyki wiktymologicznej opracowany przez p. Magdalenę Piotrowską oraz pokonywali sprawnościowy tor przeszkód przygotowany przez p. Urszulę Smolarek.
Zwycięzcami zostali:
Oskar Kowalski
Lena Chyra
którzy będą reprezentować szkołę w II etapie- na szczeblu powiatowym.
Największa na świecie lekcja w resuscytacji krążeniowo-oddechowej - październik
Uczniowie naszej szkoły oraz zaproszeni goście przyłączyli się w poniedziałek do próby pobicia rekordu Guinnessa w jednoczesnej resuscytacji.
Akcję po raz czwarty zorganizowała Fundacja WOŚP, w ramach Programu Edukacyjnego „Ratujemy i Uczymy Ratować".
Dzień bicia rekordu nie jest przypadkowy, bowiem dzień wcześniej - 16 października - obchodziliśmy Europejski Dzień Przywracania Czynności Serca.
Jesteśmy bardzo zadowoleni, że akcja cieszy się ogromnym zaangażowaniem. Próba bicia Rekordu Guinnessa okazała się świetną okazją do wspólnej nauki resuscytacji i podstawowych czynności ratujących życie przez najmłodszych i najstarszych.
Nasze zaproszenie przyjęli przedstawiciele takich instytucji jak:
Urząd Miasta i Gminy Działoszyn
Rada Rodziców
OSP w Raciszynie
OSP w Działoszynie
NBS w Działoszynie
Komisariat Policji w Działoszynie
MGOPS w Działoszynie
Koło Łowieckie Sarna
Nadleśnictwo Wieluń
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej ,,Zdrowie"
Biblioteka Publiczna w Działoszynie
Hala Sportowa w Działoszynie
RCRKiT w Działoszynie
MGDK w Działoszynie
Wszystkim serdecznie dziękujemy za udział .
Pierwsze inauguracyjne spotkanie Szkolnego Klubu Wolontariusza
Wiadomość o rozpoczęciu działalności Szkolnego Klubu Wolontariatu przyciągnęła prawdziwe tłumy zainteresowanych na spotkanie organizacyjne.
Opiekunowie SKW pani Urszula Smolarek i Pani Magdalena Piotrowska przy wsparciu Pani dyrektor Zdzisławy Różańskiej zapoznały uczniów z ideą wolontariatu.
Przedstawiły również cele przyświecające pracy wolontariusza m.in.
Rozwój postaw empatycznych w relacjach społecznych.
Kształtowanie umiejętności pracy zespołowej.
Współdziałanie z organizacjami społecznymi i młodzieżowymi.
Prowadzenie akcji na rzecz osób potrzebujących, instytucji i organizacji społecznych.
Wypracowanie systemu włączania młodzieży do bezinteresownych działań, wykorzystanie ich umiejętności i zapału w pracach na rzecz szkoły oraz środowisk oczekujących pomocy.
Wspieranie ciekawych inicjatyw młodzieży szkolnej.
W szkolnym wolontariacie działają głównie uczniowie klas piątych i szóstych, chociaż i młodsi coraz bardziej interesują się bezinteresowną pomocą potrzebującym
Uczniowie dowiedzieli się o harmonogramie pracy na najbliższe miesiące oraz planowanych akcjach.
Śniadanie daje moc - listopad
Dzień Śniadanie daje moc przypada 8 listopada 2016 roku i jak co roku uczniowie z Zespołu Szkolno- Przedszkolnego przyłączyli się do ogólnopolskiej akcji.
Przygotowania zaczęły się kilka dni wcześniej.
Uczniowie klas III jako główni organizatorzy akcji wykonali zaproszenia dla rodziców oraz przedszkolaków pod kierunkiem p. Urszuli Smolarek i p. Magdaleny Piotrowskiej.We wtorek wszyscy zainteresowani zgromadzili się w szkolnej stołówce. Na początku wszystkich zebranych przywitała pani dyrektor Zdzisława Różańska, następnie pedagog szkolny przedstawił prezentację pt. ,,Wiem po co jem’’ uświadamiając dzieciom i rodzicom rolę śniadania, jako najważniejszego posiłku w ciągu dnia.Najmłodsi domownicy będąc cały czas w ruchu potrzebują solidnego zastrzyku energii. Jeśli nie zjedzą nic wartościowego rano, sięgną po niezdrowe jedzenie, które odbije się nie tylko na wadze, ale i na wynikach w nauce. Uczniowie dowiedzieli się również, że zdrowe odżywianie to nie tylko zdrowa żywność. Ważne jest też, by jeść pięć posiłków w ciągu dnia o stałych porach i bez pośpiechu, systematycznie sięgać po nabiał, ryby i mięsa i ciemny chleb zamiast bułek, a także picie wody czy soków, zamiast szkodliwych napojów gazowanych. Mowa była też o niezbędnym ruchu oraz o unikaniu słodyczy i chipsów, które nie są zbyt zdrowe.
Następnie dzieci wspólnie z rodzicami wykonali piękne, kolorowe, bajeczne kanapki, na których były myszki, rybki, gwiazdki, serca, kwiatuszki, misie, ośmiorniczki, grzybki itp. Było przy tym wiele zabawy i śmiechu, a wspólny posiłek smakował wszystkim, zwłaszcza przedszkolakom.
Dzieci pamiętały też o tym, że trzeba umyć ręce, warzywa i owoce przed jedzeniem.
Aby było „smacznie, zdrowo i kolorowo”, uczniowie przebrali się za różne owoce i warzywa. Omawiali, jakie witaminy i minerały się w nich kryją, podawali przepyszne przepisy kulinarne oraz hasła promujące ich spożywanie.
Tydzień Tolerancji i Życzliwości - listopad
Od 21 do 25 listopada w naszej szkole obchodzimy Tydzień Tolerancji i Życzliwości. Chcemy, aby ten tydzień uświadomił wszystkim ważne wartości w życiu człowieka, przybliżył znaczenie tolerancji, przyjaźni, szacunku, życzliwości, koleżeństwa i bezinteresownej pomocy.
W poniedziałek, pani dyrektor oraz szkolni wolontariusze, przedstawili harmonogram działań na cały tydzień. Ogłoszono konkurs na hasło promujące tolerancję oraz zaproszono uczniów na debatę poświęconą wielokulturowości przy udziale Samorządu Szkolnego, Rzecznika Praw Ucznia oraz Szkolnego Klubu Wolontariatu.. Na czwartek zaplanowano happening ulicami Raciszyna. Społeczność szkolna chce pokazać, że „inny” nie oznacza „gorszy”, że ludzie różniący się od reszty są ludźmi wrażliwymi, mądrymi i wartościowymi, a niezrozumienie i brak akceptacji prowadzą do ich separacji i odrzucenia a także jak ważna w codziennym życiu jest tolerancja. Tolerancja tego co inne, odbiegające od powszechnie przyjętych norm. Zarówno ta wynikająca z odmiennego zachowania danej osoby, jak też będąca wynikiem choroby czy niepełnosprawności fizycznej.
Koordynatorzy akcji: Magdalena Piotrowska, Urszula Smolarek i Anna Bęben
Wszyscy jesteśmy Aniołami - akcja
W naszej szkole ruszyła akcja Wszyscy jesteśmy Aniołami, która ma na celu pomoc dzieciom w Afryce. Chcemy pokazać że świat jest bardzo mały a Ci którzy mieszkają obok nas nie są dla nas obojętni. Wszyscy jesteśmy aniołami potrzebujemy tylko skrzydeł aby nauczyć się latać.
Dziękujemy za wielkie serce i zapraszamy wszystkich do pomocy!!! To ludzie pomagają, nie rzeczy. Twoje prezenty to promień nadziei i impuls do zmiany dla rodzin w potrzebie. SZLACHETNA PACZKA to system pomnażania dobra.To dobro już działa i pomnaża się w tych, którzy przyłączyli się do projektu i wiedzą, że więcej szczęścia jest w dawaniu.
W tym roku szkoła po raz drugi włączyła się w Projekt Szlachetna Paczka. W sobotę 19 listopada otwarta została baza rodzin Szlachetnej Paczki i już tego samego dnia została wybrana rodzina, której szkoła chce przygotować paczę. Startujemy pełni zapału. Przygotowane zostało ogłoszenie o akcji i rozklejone w strategicznych miejscach w szkole oraz zamieszczone na stronie internetowej. Zrobiono też listę potrzebnych rzeczy, by darczyńcy mogli zadeklarować swój konkretny wkład w akcję.
Wizyta w Domu Chleba Powszedniego BETEL
Po raz kolejny nasza szkolna grupa wolontariuszy włączyła się w akcję pieczenia pierników. Pięknie zapakowane ciasteczka pojechały do Domu Chleba Powszedniego ,Betel". Spotkanie wolontariuszy z podopiecznymi to prawdziwa lekcja życia.
Tak, tak… osoby z niepełnosprawnością uczą nas zdrowego patrzenia na świat. Dzięki Podopiecznym, zrozumieliśmy, że nie ma ludzi lepszych i gorszych – wszyscy jesteśmy tak samo piękni, ważni i wartościowi. Człowiek to człowiek i nie ważne czy jest biedny czy bogaty, wykształcony czy nie, zdrowy czy chory; osoby z niepełnosprawnością przyjmują każdego takim jakim jest. Co więcej, Podopieczni w relacjach są bezinteresowni, może nawet nieco naiwni, ale pokazują jak przyjmować drugiego człowieka bez szukania w nim problemów, aluzji czy ukrytych intencji. Dodając do tego radość, pogodę ducha i zachwyt nad drobiazgami odnosimy wrażenie, że jest to właściwe, zdrowe spojrzenie na świat i drugiego człowieka. Osoby z niepełnosprawnością żyją na swój sposób w pełni. Są wartościowe, z wieloma zaletami, które warto naśladować. Nauka płynąca z obcowania z nimi zmienia nasze życie ogromnie.Na pewno tam wrócimy.
